Kanatsız Melekler Yıpranıyor

Geçen hafta Hemşirelik Haftası'ydı. Son birkaç yıldır olduğu gibi yine onların sorunlarını dinleyip, moral vermeye çalıştım ama artık yediden yetmişe tüm kurum ve kuruluşlarla birlikte biz vatandaşların da, lafın ötesine geçip onlara sahip çıkmamız gerekiyor.
Allah korusun, kendiniz ya da yakınlarınızdan birisi, hastanelik olduğunda, en yakınınızdaki isim hep onlar oluyor. Sizler o sıkıntılı günlerinizde, ne kadar onların ilgi ve alakasına muhtaçsanız, onların da şimdi sizin sıcak ilgi ve desteğinize ihtiyaçları var.
İstekleri öyle atla, deve değil. Zaten işleri başlarından aşkın ve daha çok çalışmanın ötesinde çok büyük beklentileri de yok. Sadece yaptıkları işin önemi kavransın yeter...
Önceki gün İstanbul Üniversitesi Florence Nightingale Hemşirelik Fakültesi'nde öğrenici ve öğretim üyeleriyle uzun uzadıya sohbet ettik. Sıkıntılılardı. Bıraksanız sabaha kadar konuşurlardı.
Daha önce de yazdım, hemşireler bilinenin aksine, çok içine kapanıklar. İş dışında sanki başka bir dünyaları yok gibi. Üniformalarını çıkarttıklarında kendilerini yapayalnız hissediyorlar. Sosyal hayatın çok daha fazla içine girmeleri gerektiğine onlar da inanıyor ama zamanları yok. İş yaşamları gibi öğrencilikleri de çok ağır. Ders dışı faaliyetlere ayıracakları zaman da yok gibi.

Mesleklerine âşıklar
Neredeyse hemen hepsi mesleğine âşık. Diğer fakültelerde, bu denli meslek aşkıyla dolu öğrenciler görmek mümkün değil. Özellikle hocaları, mesleki yeterlilik konusunda müthiş duyarlı. Hemen her yıl düzenledikleri kongrelerde en fazla dikkat ettikleri konu bu oluyor. Bu yüzden de ders yükünü artırdıkça artırıyorlar.
Dünyanın hemen her yerinde, her kesimden öğrenci, bu kutsal mesleğe gönül verirken, ülkemizde hâlâ kolej mezunlarının ilgisini çekemedi. Bir anket yaptım, ne bir kolej mezunu vardı ne de bir profesör ya da milyoner çocuğu. Ama zamanla eminim ki onların da ilgi alanına girecek...
Onlara eskiden yardımcı sağlık elemanı olarak bakılırdı. Oysa artık doktor neyse onlar da o. Okulları fakülteye dönüştü, onlar da temel sağlık personeli oldu. Yani özlük haklarında gelişmeler oldu ama önyargılar henüz kırılabilmiş değil.
Bir öğrenci sadece ve sadece şunu istiyorum dedi:
"Köyünden kentine, okuryazar olmayanından eğitimlisine, sıradan vatandaşından  politikacısına kadar herkesin hemşireyi doğru anlamasını ve hak ettiği saygıyı göstermesini diliyorum. Ben dört sene süren zorlu bir üniversite eğitiminden sonra hemşire oluyorum. Beni anlamanızı ve sağlığınıza olumlu katkı verebilmem için sizin de bana hak ettiğim değeri vermenizi diliyorum..."

Biz de insanız
İşte sorunlarından bazıları:
-  Bizim mesleğimizin bir adının olmaması ve hâlâ yardımcı sağlık personeli olarak geçmesi
-  Diğer mesleklerde olan yıpranma payının bizim mesleğimizde olmaması
-  Yine diğer mesleklerde olan bayram mesaisinin, resmi tatillerin farklı ücretlendirilmesinin bizim mesleğimizde olmaması
-  Erken yaşta hayata atılan meslektaşlarımızı ucuz insan gücünü çok kullanmaları
-  Meslekte bize verilen maaşların döner sermaye olarak ayrı ayrı değerlendirmeleri
-  Her gün hasta ve hasta yakınlarından sözel taciz ve şiddet görmemiz, hiçbir can güvenliğimizin olmaması
-  Hasta haklarının yanlış kullanılması ve her şeyin önüne geçmesi
-  Hemşire sayısının az olması, hemşire başına düşen hasta sayısının fazla olması
-  Emekli olduğunda cüzi maaş alınması
-  Nöbetli bir meslek olduğu için sosyal hayatın olmaması, yıpranmanın stresin çok olması
-  Hemen hemen her hemşirenin bel fıtığı, boyun fıtığı olması, yırtılmış menüsküslerle çalışması (özellikle yoğun bakımlarda)
-  Meslekte uzmanlaşma olmadığı için hemşirelerin yönetimin istediği yerde çalıştırılması
-  Hemşireliğin, meslek lisesi mezunlarının yaptığı bir iş olarak bilinmesi
-  Ama en büyük sorunumuz, bizim de insan olduğumuz, bizim de hasta olabileceğimiz, bizim de yorulabileceğimiz unutuluyor. Biz beyaz melek falan değiliz, sadece bizim de insan olduğumuz unutulmasın yeter.
Özetin özeti: Onları unutmayın!...