Ciddi kararlar arifesindeyiz.
Ve sanki bu kez, politik beklentiler değil, pedagojik değerler öne çıkacak.
Önceliğimiz, milli değerlerle donatılmış, çağdaş gençler!
Peki, bunu başarabilir miyiz? Olmaması için hiçbir neden göremiyoruz.
Yarışa hazır mıyız?
Milli Eğitim Bakanı Ziya Selçuk “Bizim asıl derdimiz küresel rekabet” demiş!
Peki, ama nasıl? İlk 300’e giremeyen üniversiteler ve sürekli değişen eğitim sistemiyle mi bu küresel rekabeti gerçekleştireceğiz?
Küresel rekabet elbette çok önemli!
Ve bu yarışta biz de mutlaka olmalıyız! Ama nasıl sorusuna da hep birlikte cevap aramalıyız. Çünkü üretim bir memleket meselesi.
Üniversitelerimiz özerk mi, ilk ve ortaöğretimde taşlar yerli yerine oturdu mu, sınavların esaretinden kurtulduk mu?
Küresel rekabetten önce asıl bu soruları kendimize sormamız gerekiyor.
Peki sorabildik mi, sorabiliyor muyuz?..
Bakan ne diyor?
Bakan Selçuk, olması gereken eğitim ve bu konuda bakın neler diyor:
“Bilim ve teknolojinin, yani dijital, fiziksel ve biyolojik olanın, üçünün aynı bedende buluşacağı bir çağdan söz ediliyor. Bizim asıl derdimiz, küresel rekabet. Yani dünyayla rekabet etmek ve Türkiye’nin dünyada önünü açmak, iddia sahibi olan ülkeye dönüşmektir. Bugünkü hayata ve doğaya karşı pusu kuran bakış açısı karşısında daha medeni bir bakış açımız ya da net cevabımız yoksa, o zaman biz eğitimi gerçekten kendi doğası içerisinde konuşmuyoruz. Sadece belli kazanımlar, müfredatlar ve beceriler üzerinden eğitimi konuşuyoruz demektir...”
Kim, nasıl yapacak?
Bakan Selçuk’un söylediklerine katılmamak mümkün değil. Dünden bugüne hep söylenegeldi.
Asıl önemli olan, bütün bunları ne zaman, kimin, nasıl yapacağı?
Bir de inandırıcılığı ve uygulanabilirliği yüksek bir icra planı ortaya konulursa, işte o zaman yüzler güler.
Dünyayla hemen her alanda küresel bir yarışa gireceksek, elimizin hemen her alanda, çok daha güçlü olması gerekiyor.
Bunun yolu da eğim, bilim ve katma değeri yüksek üretimden geçiyor!
Ve şimdi konuşma değil, üretim zamanı!
