Eğitim bir yaşam sanatıdır. Öncelikli görevi de doğru insan, doğru yurttaş yetiştirmek, sevgiyi, saygıyı, paylaşmayı, iyi günde, kötü günde kenetlenmeyi öğretmek ve en önemlisi bu yönde bilinç, sorumluluk kazandırıp onları hayata geçirmektir.
Peki sınav ve diploma sarmalından kurtulup bunu ne kadar yapabiliyoruz? Yeterince dikkate alsaydık yaşanan facia bu boyutlarda olur muydu?
Milyonda bir de olsa iyi örnekler de yok değil:
Antakya’da enkazdan annesi Betül Güner ile kurtarılan 5 yaşındaki Hazal’ın ekiplerle arasındaki şu diyalog, kafaları dank ettirmeli:
“Su ister misin?
Yok, daha muayene olmadım…”
Belli ki Hazal böylesi durumlar için bilgilendirilmiş ve ne yapacağı kendisine çok iyi öğretilmiş. Davranış seçimi haline getirilmiş.
Her çocuğumuz Hazal gibi öğrendiği bilgileri bir davranış haline getirseydi dere yatağına evler yapılır mıydı?
Müteahhitler böylesine dayanıksız binalar inşa eder, mühendisler de altına imza atar mıydı? Belediyeler kontrol yetkilerini böylesine hoyratça kullanırlar mıydı?
Politikacılar sadece laf üretmekle yetinirler miydi?
Kurtarıcı kurumlar saatler sonra değil, günler sonra felaket alanlarına ulaşırlar mıydı?
Kırk yıldır eğitimin, bilimin önemini, amaçlarını anlatmaya çalışıyoruz ama görünen o ki daha uzun süre yazmaya devam edeceğiz.
Ne olur artık şunu anlayalım:
Canlılar aleminde bizi diğerlerinden ayıran ve güçlü kılan en büyük farkındalığımız aklımızdır.
Aklımızı tehlikelerden korunmak ve daha iyi bir yaşam standardı için geliştirip kullanmayacağız da ne için kullanacağız?..
