adscode
adscode

Bir Annenin Gözüyle Eğitimin İçler Acısı Hali

Öğrenci olmak zordu. Pandemi döneminde çok daha zor hale geldi. Peki ya veli olmak? İşte o çok daha fazla mücadeleyi gerektiriyor. Hele ki bir de çocuğunuzun ve ülkenin geleceğini ciddiye alıyorsanız. Ankara, yaşananları görmemezlikten gelmeye bakalım daha ne kadar devam edecek?

aguclu@milliyet.com.tr




Eğitimde yaşananları dile getirdiğinizde, eğitimin uzağında olanlar “abartmayın” diye söze başlarlar ama içinde olanlar için ne anlatırsanız anlatın, “dahası var” diye kendi hikayelerini anlatmaya başlarlar…

İşte içimizden birinin, hiç abartmadan dile getirdiği, sıradan bir yeni öğretim yılına başlama hikayesi:

“Abbas bey merhaba,

Sizin eğitime yorduğunuz kafanızı bildiğim için sizinle genel bir sorunu paylaşmak istedim.

Kızım TNK Üniversitesi’nde işletme okuyor, daha doğrusu okumaya çalışıyor.

1 sene hazırlık okurken 2. Dönem de pandemi başladı ve uzaktan (olmayan ) eğitimle bu sene 2. Sınıfı okuyacak.

Kısaca durumu özetlemek isterim.

İlkokulda özel okula verdim eğitimi daha iyi olur diye.

Ortaokulda büyük ailemin baskısı ile çok mu paran var, siz özel okulda mı okudunuz baskılarına dayanamayarak devlet okuluna geçiş yaptık. 3 senede 2 devlet okulu değiştirdik eğitim ve öğretmenler içler acısıydı maalesef.

Lisede dersane den dönüşen özel okulla verdim(zaten ortaokulda gittiği dersane idi)

Özellikle kızım okulu devlet üniversitesinde okumak istediği için (diğer okulları ya yıkıldı ya da dönüştüğü için )

Mezun olduğum okulu çocuklarıma göstermek istiyorum diye ve bize yük olmayacağını düşünerek devlet üniversitesini seçti ve yerleşti.

Hafta başı ilk derse gün ortası (saati öyle imiş) gitti ve gelen eğitmenin onları bu bölümün çok boş olduğunu , mezun olunca iş bulamayacakları gibi olumsuz bir hava estirerek, umudumuz olan gençlerin moralini bozarak gitmiş.

Bizde biliyoruz, memleketteki üniversite mezunlarının çocuklarımızın durumunu ne yapalım okutmayalım mı ? Nerde çalıştıralım, cafeler de mi, ütü pakette mi?

İşsiz umutsuz gençler mi olsunlar!

Zaten umut yok çocuklarda bizde biliyoruz, veliler olarak bizde çocuklarımız doktor, mühendis gibi daha geçerli meslekleri olsun isterdik! (Burda kendimden bahsetmek isterim. Meslek yüksekokul mezunuyum ve bir çok mühendisten daha fazla kazanıyorum tabi ki şartları zor ama aldığım eğitimi seviyorum ve mesleğimde de emekliliğe yaklaştım.)

Her çocuk aynı zeka seviyesine sahip değil.

Her mesleğe bu dünyanın bu ülkenin ihtiyacı yok mu?

Zaten umutsuz olan çocukların olan hevesini de kırıyorlar.

Gelelim derslere çoğu uzaktan eğitim.

Kalabalık oluyorlarmış diye bu belli değil miydi?

Başka şehirden gelen çocuklar için 1+0 evlere 1500 ve 2000 tl vererek evler tutuldu, masraf yapıldı ve sonuç kızımın haftada 5 saat yüz yüze dersi var diğerleri uzaktan eğitim.

Ailelere bu masrafı yapmadan, çocuklar bu kalabalığa girmeden bu planlanamaz mıydı?

Anlamak mümkün değil.

Ben emekliliğime yaklaştım, sonrasında tabi ki çalışmaya ve üretmeye devam edeceğim, çocuklarımın rızkını kazanacağım sağlık olursa. Ama benim bile eğitim adına, gençler adına umudum tükenmek üzere .

Siz zaten durumu biliyorsunuzdur ama ben gene de halktan ve sıradan bir ailenin eğitimde yaşadığı sıkıntıyı bildirmek istedim.

Okuduysanız çok teşekkür ederim...(DS) “

Eminim ki pek çoğunuz, “daha fazlasını biz de yaşadık, yaşamaya devam ediyoruz” noktasındasınızdır.

Bakalım yeni öğretim yılında, pozitif yönde yeni gelişmeler olacak mı?..


Emoji ile tepki ver!

Bu Yazıyı Paylaş :

Etiketler :
    0 Yorum
  • Yorumu Gönder
  • Diğer Yorumlar (0)