Günümüz dünyasında en değerli hazinelerden birisi de hayal gücü. Dünyanın en büyük şirketlerine baktığınızda bunu çok net görebiliyorsunuz. Yüzlerce yıllık firmalar değil hayal gücü en yüksek olanlar en önde! Bu yüzden hayalleri köreltmeyelim!
Eskiden hepimiz ne hayaller kurardık.
Oluruna, olmazına hiç bakmazdık.
Çünkü eğitim demek özgürlük demekti.
Öğretmenlerimiz hayal kuramayanlara kızardı.
Şimdi ise tek hedef olarak önümüze sınavlar konuldu, 4, 5 seçenekli testlerle hayallerimizin önüne set çekildi.
Bir şeyler yapılsın diye değil, yapılmasın diye kurallar oluşturuyoruz.
Oysa çocuklarımıza her şeyden önce cesareti ve hayal kurmayı öğretmemiz gerekir. Eğitimin asli görevi de bu olmalıdır...
Türk eğitim sisteminde, eğitim kademeleri yükseldikçe, öğrencilerin yaratıcılıkları köreliyor.
Herhangi bir ilköğretim okuluna gidin ya da ufak çocuklarla konuşun, hepsi cıvıl cıvıl.
Susturmanız mümkün değil.
Herhangi bir üniversiteye gittiğinizde ise öğrencileri konuşturmanız için hem sabırlı olmanız gerekir hem de fazlasıyla güvence sağlamalısınız. Yoksa ağızlarından tek kelime alamazsınız.
Üniversiteyi bitirip iş hayatına atıldıklarında ise yani asıl yaratıcı olmaları gereken dönemde ise iyice suskunluğa bürünüyorlar. Çünkü onları, kurallarla dört duvar arasına sıkıştırıyoruz...
Konuşursan başına şu gelir, konuşursan şöyle olur, boyunu aşan işlere bulaşırsan elindekileri de kaptırırsın, dünyayı kurtarmak sana mı kaldı diye diye onları her şeyden soğutuyoruz. Ama daha
da vahimi, ne zaman yeni bir şey söyleyecek olsalar “icat çıkarma“ diye lafı ağızlarına tıkıyoruz.
İşte bu yüzden de konuşmayı değil, susmayı tercih ediyorlar.
Sustuklarında da bu kez, niye bunlar hiç konuşmuyorlar diye dert yanıyoruz.
Oysa asıl sorgulamamız gereken onlar değil, biz yetişkinleriz. Ama bunun bile farkında değiliz...
Bayram vesilesi ile belki biraz olsun öz eleştiri yapıp çuvaldızının en büyüğünü kendimize batırırız...
