Unutkanlık son yıllarda en sık duyduğumuz yakınma konularından birisi oldu.
”Sanki hafızamız siliniyor” değerlendirmesi yapanların sayısı her geçen gün artıyor. Kurumlarda da
durum farklı değil. Onlar da bu konuda adeta yarışıyor.
Unutkanlık sadece yaşlılarda mı var ya da her unutkanlık bir alzheimer belirtisi mi?
Bu konuda bilim insanlarından sokaktaki vatandaşa kadar o kadar farklı görüşler var ki
içinden çıkmak mümkün değil!
Aşılara olduğu gibi hormonlu gıdalara yönelik negatif algı da bir hayli yüksek.
Peki yaşananlar neler?
En bilindik isimleri, tarihleri, yerleri, anıları hatırlayamama…
Daha birkaç gün önce izlenen filmi, yenen yemeği, gidilen yeri, giyilen elbiseyi, ziyaret edilen
yerleri sanki hiç yaşanmamış, izlenmemiş, tadılmamış gibi bir an için olsa da hiç hatırlayamama…
Benzeri örnekler herkesin yaşamından çok farklı şekillerde kendini gösteriyor.
Bazılarına
gülüp geçiyoruz, bazılarını yorgunluğa ve algı bombardımanına bağlıyoruz, bazıları için de
senaryolar yazıyoruz…
Bireysel hafıza kayıplarını korona aşılarına bağlayanlar çok fazla.
Her ne kadar aşı firmaları ve bilim insanlarından bazıları buna karşı çıksa da bu yöndeki iddiaları dile getirenler de hiç de az değil…
Her konuda olduğu gibi bu konuda da akıldan, bilimden, uzmanlıktan şaşmamak gerekir…
Gelelim kurumsal hafızaya:
Çalışanlar ve arşivler, bir anlamda o kurumların hafızasıdır.
Her yönetim değiştiğinde onları alıp kapı önüne koymak, kurumsal hafızayı yok etmektir.
Liyakatı olmayan, çalışmayan, yandaş olmanın ötesine geçemeyenler elbette ayıklanmalı ama kişiler için değil de kurum için çalışanları ötekileştirerek kurumdan uzaklaştırmak
kimseye bir şey kazandırmadığı gibi kurumları da sorgulanır hale getirir.
Örnek mi arıyorsunuz?
ÖSYM’ye bakmak yeter de artar.
Nereden nereye geldi?
Diğer kurumlarımızda da durum farklı değil!..
Ne olur hafızaya biraz daha önem verelim!
Hem bireysel ve kurumsal olarak hem de ülke ve millet çerçevesinde!..
