Felaketler, nesiller boyu süren derin izler bırakır. Unutulması mümkün değildir. Bu noktaya bir günde gelinmedi, bir günde de unutulmayacak. Yüzlerce yılın ihmalleri vardı, yüzlerce yıl seyirci kaldık ama artık öyle olmamalı! Neden mi?..
Öylesine derin acılar yaşadık ki bir daha ne o bölge de ne de ülkemizin hatta dünyanın başka bölgesinde böylesi acılar bir daha hiç yaşanmasın.
Peki böyle gelmiş, böyle mi gitmeli?
Kesinlikle hayır.
Farklı düşünen olduğunu da sanmıyoruz.
İşte o zaman artık “ihmaller” söz konusu olmamalı.
Öylesine dersler çıkartmalıyız ki, yaşadığımız felaketlerin boyutu ile eşdeğer olmalı ve bütün dünya örnek almalı.
Bu konuda hiç kimsenin ya da hiç bir kurumun oturduğu yerden ya da bölgeden ahkam kesmeye hakkı yok.
Böylesi bir yükün altından ancak ve ancak Devlet/Millet omuz omuza kalkabiliriz. Yeni Türkiye’yi hep birlikte inşa edip, geleceğe güçlü adımlarla ilerleyebildik.
Tarihimiz boyunca tasada ve kıvançta bunun binlerce örneğini gösterdik, acıların en büyüğünün yaşandığı bu dönemde de, her şeyi bir yana bırakıp yaraları sarmanın ve geleceğe hazırlanmanın en güzel örneklerini de sergileyebiliriz.
11 kentimizde yaşanan ihmallerden dersler alarak başta İstanbul olmak üzere fay hattındaki diğer kentlerimizde, yarını hiç beklemeden seferberlik başlatmalıyız.
Sorunlarımız, kırgınlıklarımız, kızgınlıklarımız, hatalar, suistimaller yok mu? Fazlasıyla var.
Hesap sorulmasın mı elbette fazlasıyla sorulsun.
Ama böylesi zamanlarda, böylesi bir felaketten sonra ayağa kalkmanın tek yolu öncelikle birlik ve beraberlik ruhunu yeniden inşa etmektir.
Bölgedeki insanlarımıza sahip çıkalım ve her koşulda çarkları döndürelim. Bir yandan hızla yaraları saralım, öte yandan geleceği inşa edelim.
Enkaz altında kalanların ruhları şad olsun, yaralananlar, yakınlarını kaybedenler hiçbir zaman yalnızlık hissetmesin, bölgeyi ayağa kaldırmaya çalışan yöredeki çalışanlarımızın moralle motivasyonları asla unutulmasın….
