Felaketin boyutları, gün geçtikçe daha da derinleşiyor. Söz konusu olan sadece çürük binalar ve ihmaller mi? Peki ya insani değerlerimiz, ortak aklımız, köhnemiş kurumlarımız ve en önemlisi de yaşananlardan zerre kadar ders almıyor olmamız?
Bir yerlerde, bir hata yapıyoruz ama nerede?
Bu sorunun cevabını en kısa süre bulmalıyız ki, bundan sonraki yol haritasını ve yeniden yapılanmayı o çerçevede gerçekleştirmeliyiz.
Bu süreçte ısrarla ve ille de eğitim dememizin nedeni bu!
İyi insan, iyi yurttaş yetiştirmeden hangi reformu gerçekleştirirsek, gerçekleştirelim, onu kalıcı hale getiremeyiz.
Sınav ve diploma odaklı ezberci eğitimden kurtulup, sevgi, saygı, paylaşım ve üretim odaklı nitelikli bir eğitime şimdi değil de ne zaman geçeceğiz?
Felaketler sonrası gösterdiğimiz kenetlenmeyi, felaketler yaşanmadan önce de neden gösteremediğimizi şimdi sorgulamayacağız da ne zaman sorgulayacağız?
Mazeret üretme yerine çözüm üretmeyi,
öteleme yerine öne çekmeyi,
kabahatli arama yerine kahramanları onurlandırmayı,
söylenenlere gözü kapalı inanma yerine akıl süzgecinden geçirmeyi,
yandaşlık yerine liyakatı,
ben yerine biz demeyi
şimdi değil de ne zaman yaşam biçimi haline getireceğiz?..
Eğitim, çocuklarımızı sınavlara değil, yaşama hazırlama sanatıdır.
Bunu şimdi değil de ne zaman hatırlayacağız, ne zaman içselleştireceğiz ve ne zaman derin bir oh çekeceğiz?..
