Yüzyılın felaketini yaşadık. Çok zor günler geçirdik. Kentlerimiz yerle bir oldu, on binlerce insanımız yaşamını yitirdi, yüz binlercesi yerinden yurdundan oldu. Kabahatli aramıyoruz çünkü kabahatli hepimiziz. Peki ders aldık mı? Keşke alabilseydik!..
Eğitim sisteminin öncelikli hedefi, “iyi insan, iyi yurttaş” olmadığı sürece ne söylesek boşuna. Niye mi?
Hangi reformları gerçekleştirirseniz gerçekleştirin, o reformları sürdürülebilir kılacak olan onlardır.
İki haftanın sonunda geriye dönüp baktığımızda eğitim adına umut verici gelişmelerin olduğunu söylemek abartılı olur.
Tıpkı pandemi sonrasında olduğu gibi sanki hiç bir şey olmamışçasına yola devam ediyoruz. Enkazdan çıkan öğrenciler bile yaşamını yetiren aile bireylerinden önce sınavları soruyor!
“Çocuklarımızı bu noktaya nasıl getirdik? Bu çıkmazdan nasıl kurtarırız” diye düşünmemiz gerekirken, okulları kapatıp dersaneleri açık tuttuk, psikolog yerine test kitapları gönderdik, eğitimin genelinde sınavlara yönelik düzenlemelere gittik.
Hala onca kent niye yok oldu sorusuna cevap aramıyoruz?
Bir an önce bu cevabı bulalım ve çocuklarımızın kafasına kazıyalım ki, aileleri ya da başkala felaketlere davetiye çıkaracak adımlar attığında önce onlar karşı çıkmalı!
Bunu yapmadığımız sürece torunlarımıza bırakacağımız en büyük miras felaketler, acı ve hüzün olacaktır!..
Ve ülke ve millet olarak biz bu kadarını asla hak etmiyoruz...
