Umut, insanlar için can simididir. Ne zaman dara düşülse, hayata bağlayan o olur. Bu yüzden umut kazanın altını sürekli beslememiz gerekir ki, ateşi hiç sönmesin!..
Rahmetli Demirel’e, “Uzunca yıllar siyasette ayakta kalmanın sırrı nedir?” diye sormuştum,“Umut” dedi ve ekledi:
“Umut veremez hale geldiğinde bitersin!”
Cevabı çok netti, ötesi, berisi yok diyerek konuşmaya devam etti:
“Umut, ekmek, su, hava kadar elzemdir. İnsanları umutsuz bırakmayacaksın…”
Yarım asırdan fazla siyasette kalıp, 7 kere gidip, 8 defa gelmek kolay değil, umudu sürekli diri tutup, birazını da yerine getirirsen, gerisi kolay ama bunu ne siyaset anlayabildi ne de bizler!..
Umut vermek, dışarıdan bakıldığında, çok kolay gibi gözükse de dünyanın en zor işlerinden biri.
Eğer birikiminiz, donanımınız, vizyonunuz yoksa yetkiniz ve gücünüz ne denli yüksek olursa olsun, bırakın hayata geçirmeyi hayal dahi kurdurtmazsınız...
Eğitim sistemimiz keşke umutları yeşertmeye yönelik olsa. Çıtayı sürekli yükseltse ve tıkandıkları noktada öğrencilere yeni umut kapıları açsa.
İşte o zaman gençlerimiz geleceğe bugünkünden çok daha umut bakar, aileler de bugünkünden çok daha mutlu olurdu…
Eğitimin, asli görevlerinden birisi de geleceğe umutla bakmamızı sağlamak olmalıdır.
20. Milli Eğitim Şurası'nda umarız bu konu da ele alınır!..
