Eğitim literatüründe bir söz var: “Bir ülke ile oynamak istiyorsanız, eğitim sistemi ile oynamanız
yeter de artar. Eğitim sistemini felç etmeni yolu da öğretmen yetiştirmeden geçer. Öğretmen
yetiştirme ve kariyer süreçleri ile sürekli oynayın yeter!.."
Bütün bunlar bizim için söylenmiş sözler değil.
Antik çağlardan bugüne binlerce yıldır, dünyanın her yerinde satır aralarında geçen dikkate
almaya değer en önemli anekdotlardan birisidir.
Bu çerçeveden olaya baktığımızda, 1950 sonrasında, eğitim sistemimizde, özellikle de
öğretmen yetiştirme düzenimizde hemen hemen 10 yılda öylesine köklü değişiklikler oldu ki, her
defasında bir uçtan diğerine savrulduk.
Bırakın farklı iktidarları aynı iktidarlar döneminde bile birinin ak dediğine, diğeri kara diyen
Bakan çok oldu.
Başlatılan “reformlar”ın çoğunu, getirenler bile sahip çıkmadı.
Art niyet var mıydı?
Hiç sanmıyoruz ama gelinen nokta ortada.
Öğretmeninden öğrencisine, velisinden politikacısına, işvereninden çalışanına memnun olan
yok gibi.
Ne öğrenci okuduğu okuldan ve seçtiği meslekten memnun ne de öğretmenler öğrencinin
derslerine gösterdiği ilgiden hoşnut.
Herkes dün olduğu gibi bugünde “Bu sistem değişmeli” diyor ama yerine nasıl bir sistem
getirilmesi konusunda yeterince kafa yormuyor.
Şaşkınlığımız biraz de ondan.
Evet yanlış giden bir şeyler var ama peki doğru olan ne?
Bunu ciddiye almayacağız da neyi ciddiye alacağız, buna şimdi kafa yormayacağız da ne
zaman kafa yoracağız?..
