Empati şart!..

Başkalarından beklediğimiz hoşgörüyü, peki, biz ne kadar gösterebiliyoruz? Daha da önemlisi, kendimize yapılmasını istemediklerimizi başkalarına yapma hakkı, nerede başlıyor, nerede bitiyor? Özellikle de öğrencileri sistem dışına itmek ne kadar doğru?..
Sınav yarışında bir adım öne geçmek için, yarıştan kopan öğrencilerin velilerini çağırıp, “Çocuğunuzu başka bir okula götürün” dayatması içerisine girmek pedagojik anlamda ne kadar doğru?
Üç, beş yıl, hatta 11, 12 yıl aynı okulda okuyup, sonra da başarısızlığın tüm sorumluluğunu öğrencilerin sırtına yıkmak ne kadar adil?
Öğrenci dostuyuz diyen öğretim kurumları bile öğrenciyi bu kadar kolay harcıyorsa okul dışına itilen öğrencileri yönelik bir araştırmanın zamanı geldi de geçiyor demektir...
Kelimeleri seçerken ki özeni, uygulamaları hayata geçirirken de göstermeliyiz.
İletişim, hele ki doğru iletişim, bugünün dünyasının en karmaşık konularından birisi ve çok ciddi uzmanlık gerektiriyor.
Bunu oluruna bırakıp, esen rüzgara göre hareket etmek ya da yasaklarla savuşturmak, yapılan hataların en büyüğü olur.
Süreç yönetmek, böylesi zor dönemlerde ayrı bir özen gerektiriyor. Hele ki çocuklara ve gençlere yönelikse.
Kriz çıktan sonra müdahil olmak ise çok geç kalınmış bir hareket olur.
Eldeki senaryoları, kriz sonrasına saklama yerine kriz çıkmaması için yapılandırmak sanki çok
daha doğru olanı!..
Eğitimden koparılan bir öğrenciyi yeniden okula kazandırmak çok ama çok zor. Bu yüzden okul dışına yani sokağa itilen öğrencilere yönelik ciddi sosyolojik araştırmalar gerekiyor.
Açık ya da uzaktan eğitim sistemleri de yine bu çerçevede araştırılmalı çünkü öğrenci sayıları artık milyonlarla telaffuz ediliyor!...