Anayasamız, zengin, fakir, din, dil, bölge, kentli ya da köylü fark etmeksizin her çocuğumuza eşit eğitim hakkı sunulmasını, eşit olarak yararlanılmasını ve geleceğe en iyi şekilde hazırlanmalarını emreder. Peki bu ne kadar gerçekleşiyor?..
Eğitimin en temel kuramlarından birisi de her çocuğun başarılı olabileceği bir alanın mutlaka olduğu yönündedir.
Yani ilgi, yetenek, beceri, donanım ve hayalleri dikkate alındığında her çocuk başarılı olabilir ve başarının ölçüsü kesinlikle tek tip, çoktan seçmeli testler değildir!..
Son günlerde, kolejlere yapılan zam nedeniyle, eğitimin sorgulanır hale gelmesi sevindirici.
Sınav odaklı, at gözlüklü bir bakış nedeniyle çoktandır eğitimi ve eğitimin kazandırması gerektirdiği değerleri unutmuştuk. Zamlarla, üzerimize kaynar su dötülmüşçesine yeniden hatırladık.
Bir ülke için daha iyi eğitim isteyen ebeveynler ve bunun için kıyasıya mücadele.eden bir gençlikten daha büyük bir zenginlik olamaz.
Bu heyecan, bu hırs, bu emek ve ayrılan kaynaklar, en değerli madenlerden çok daha değerlidir. Yeter ki onları en doğru şekilde işleyebilelim.
Eğitim adına son 50 yıldır yaptığımız tek şey var o da çocuklarımızı “yarış atı” gibi yarıştırmak.
Bu alansız yarışın kime ne yararı oldu?
İyi araştırılmalı, iyi soruşturmalı ve gelinen nokta iyi analiz edilmelidir.
Gelinen noktadan devlet memnun mu?
Evet demek zor, milyonlarca üniversite mezunu işsiz ve hala kalifiye eleman sıkıntısı yaşanıyor. Üzerindeki baskı ise inanılmaz boyutlarda.
Veliler mutlu mu? Çok azı dışında hayır. Çünkü çocukları mutsuz.
Öğrenci ve öğretmenlere geleceğe umutla bakabiliyor mu? Keşke gönül rahatlığı ile evet diyebilsek…
