Marifet iltifata tabi derler. Takdir, teşekkür elbette olmalı ama herkese verildiğinde bir kıymeti olmuyor. Yine aynı şekilde, çalışan da sınıf geçiyor, hiç çalışmayan da. Bu da çalışan öğrenciler üzerinde motivasyon erozyonu yaratıyor ki, MEB’in buna bir çare bulma zamanı geldi de geçiyor...
Eğitimde amaç ve hedefler, aileler için olduğu kadar devlet için de çok önemli. Asıl önemli olması gereken kesim ise çocuklarımız ve onların geleceği. Peki bunu ciddiye alan var mı? Evet demek o kadar zor ki!
Eğitim yaşam içindir ve kazanımları da kesinlikle yaşama dönük olmalıdır.
Samimiyetle kendimizi sorgulayalım:
Okulda öğrendiğimiz bilgilerin ne kadarı yaşam kalitemizi yükseltiyor?
Ne kadarı, her sınav sonucu açıklandığında olduğu gibi hayatımızı altüst ediyor?..
Ezberci eğitim sisteminde, öğretilen bilgilerin kazanıma dönüşmemesinin en önemli nedeni, onları yaşam için değil sınav için öğrettiğimize ya da öğrendiğimize inanılmasıdır.
Her öğrencinin başarılı olacağı bir alan vardır ve kazanılmayacak hiçbir genç yoktur ama bu çok zor ve zahmetli bir süreçtir! Onları sınavlarla değersizleştirip paçavraya çevirmek ise en kolay olanı ve sanki bazıları bunu çok seviyor ya da yaşananlar zerre kadar umurlarında değil...
Milyonlarca öğrenci, yarıyıl tatilinde bile sınavlara hazırlanıyor. Her gün yüzlerce test çözüyor. Peki gece gündüz, yaz kış, tatil hastalık demeden sınavlara hazırlanan bu öğrencilerden bırakın hepsini 10’da biri bile soruların hepsini yapsa kaçı istedikleri fakülteye girecek, kaçı en yüksek notla mezun olsa bile istediği bir iş bulabilecek ve kaçı zamanı geldiğinde liyakata dayalı olarak terfi alabilecek?..
Zor sorular ama çocuklarımızın ve ülkemizin geleceğini ciddiye alıyorsak, cevapları acıtıcı da olsa bütün bunları düşünmek zorundayız..
