Çocuklarımız sokağı unuttu, oyunu unuttu, yürümeyi, koşmayı, gezmeyi, sporu, sanatı, eğlenmeyi unuttu.
Çocuk parklarına, spor salonlarına, sinemaya, kırlara, lunaparklara gidemediler. Bırakın onu çoğu zaman sokağa bile çıkamadılar hatta bazen site içinde gezinmeleri dahi yasaklandı.
Gülmeyi, oynamayı, yere düşüp canlarının acımasını, arkadaşlarıyla didişmeyi, okul kırmayı, servis ve kantin sohbetlerini, çoktan unuttular ve eğer böyle devam ederse eski havalarına girmeleri hiç de kolay olmayacak…
Olayın hep bulaşı ve tedavi yönüne odaklandık. Psikolojik ve sosyolojik kırılmalar, neredeyse hiç dikkate alınmadı.
Başta çocuklarımız olmak üzere, halkımızın sağlığı ve mutluluğu için, kabahatli arama yerine dünü dünde bırakıp, geleceğe odaklanmak zorundayız. Yoksa, bugünleri de arar noktasına gelebiliriz..
Neden hep çocuklara ve eğitime vurgu yayıyoruz?
Çünkü onlar bizim geleceğimiz!
Çok iyi eğitilmiş, moral ve motivasyonu yüksek, donanımlı gençler olmadan güçlü bir gelecek inşa edemeyiz.
Bu kadarını da kendimize çok görmeyelim!..
