Bir ara 'liyakat'tan çok söz ediyorduk yine unutur olduk. Oysa, liyakat da tıpkı hukuk gibi herkesi korur. Özellikle de liyakatı göz ardı edenleri. Liyakatın yerine başka arayışlara girmek, yeni sorunlar yaratmanın ötesinde hiçbir işe yaramaz.
İlle de liyakat diyoruz ama liyakat terazisi her şeyden önce adil olmalıdır.
Belirleyici kriterler de yine aynı şekilde güvenilir ve herkes tarafından kabul edilir hale
getirilmelidir. Yoksa onun adı liyakat olmaz.
Üniversitelerdeki atamalar yine çok tartışılır hale geldi.
Adrese teslim eş, dost atamaları rahatsız edici boyutlara ulaştı.
YÖK ise olup biteni sadece seyrediyor...
Üniversiteler, toplumların lokomotifidir.
Onlar ne kadar güçlü olursa, ülkeler o kadar güçlü olur.
Örneğin Amerika’yı Amerika yapan birincil güç, ne parası ne de ordusu!
Dünyanın en iyi 10, 100, 500 Üniversitesi’nin pek çoğu onlarda olduğu için süper güç!
Peki bizde bu sıralamaya giren kaç üniversite var?
Ara ki bulasınız?
Üniversiteleri önemli kılan da rektörler!
Onlar ne kadar güçlüyse, üniversiteleri de o kadar güçlü oluyor.
Dünden bugüne, rektörlük makamına öylesine kolay sahip olundu ki, gelenlerden pek çoğunun,
görev yaptıkları üniversiteye, kente, bilime çok önemli bir katkıda bulunduklarını söylemek
abartılı olur.
Devlet, ülkenin her yerine üniversite yaptı ama onlar iyi yönetemedi.
İçlerinde çok başarı olanlar yok mu, elbette var ama sayıları o kadar azdı ki!..
İşte bu yüzden akla, bilime ve liyakata önem vermeden hangi yasal düzenlemeyi yaparsak
yapalım, kalıcı ve sürdürülebilir olmuyor!
Öğretmenlik Meslek Kanunu’na da bu çerçeveden bakmakta yarar var...
