Eskiden münazara kulüpleri, münazara yarışmaları vardı. Bir ara televizyonda da denedik. Çok başarılı sonuçlar aldık. Tartışma kültürünün oturması için mutlaka devam etmeli. Etmeli ki içi boş tartışmaların yerini tadına doyum olmayan sohbetler alsın…
Çocuklarımıza susmayı değil konuşmayı, sorgusuz sualsiz itaati değil, akıl ve bilimi referans alarak düşünmeyi, sormayı, sorgulamayı öğretmeliyiz ki geleceğe çok daha emin adımlarla ilerleyelim.
300, 500 kelime ile konuşan, üç, beş konu dışına çıkamayan, çıksa da derinliği olmayan yüzeysel tartışmalar ya da polemikler yerine, 3,5 bin kelime dağarcığı olan, ele aldığı konuyu farklı yönleriyle dinletmesini bilen gençler yetiştirmek o kadar zor mu?
Eğitim ve öğretim, çocuklarımızı geliştiren, yaşama hazırlayan da ona değer katan pedagojik bir bilimdir, sanattır.
Eğitim yoksa gerisi teferruattır.
Bilgi sahibi olmadan fikir sahibi olunmaz.
Hele hele donanımlı bir yurttaş hiç olunmaz.
Çocuklarımızı,
“Eski köye yeni adet getirme”,
“Yeni icat çıkarma”,
“Su küçüğün, söz büyüğün” diye asla köreltmemeliyiz.
Saygı çerçevesinde konuşmalarına her koşulda fırsat tanımalı, fikirleri ne kadar aykırı, ucuk ve ilk bakışta inanılmaz gibi olsa da onları dinlemeliyiz.
Hayalleri ne kadar güçlüyse onlar da o kadar güçlü olacaktır.
Hayatta iz bırakan isimlere baktığımızda, ortak noktaları, kendilerini en iyi şekilde ifade etmeleridir.
Günümüz dünyası, sadece bir alanda değil hemen her alanda yeni fikirlere, yeni açılımlara, yeni rol modellere ihtiyaç duyulan bir dönemden geçiyor.
Hangi alanda, ne kadar başarılı olursanız olun başarıya giden yol sunumdan, pazarlamadan yani konuşma üslubundan geçiyor.
Bağırarak, hakaret ederek karşı tarafa söz hakkı tanımayarak değil, bilginizle, tarzınızla ve en önemlisi de saygınızla, derinliğinizle fark yaratmalısınız…
Bu gücü kazanmanın, kazandırmanın yeri de okuldur.
Diploma ve test odaklı ezberci papağanlar değil de, kendini en iyi şekilde ifade eden gençler yetiştirmek önceliğimiz olmayacak da ne olacak?
Ne olur artık eğitimde ezber bozalım!..
