Yüzyılın felaketini yaşıyoruz. Canımız öylesine yandı, yüreğimiz öylesine parçalandı ki sadece 10 ilimiz değil, tüm ülke kan ağlıyor. Bir kez daha gördük ki çocuklarımızı sınavlara değil, hayata, doğaya, felaketlere hazırlamalıyız!
“Deprem öldürmez, ihmaller öldürür” gerçeğine, tüm çıplaklığı ile bir kez daha şahit olduk. Görüntüleri izlerken yüreğimiz, bir değil, bin kez parçalandı.
Kartondan evler gibi yıkılan apartmanların önündeki lüks araçlar için harcanan paralar keşke daha sağlam binalar için harcansaydı.
Deprem sonrasında söylenen o sözler, keşke depremden önce hayata geçirilseydi.
Tek yürek halinde yardım için başlattığımız bu seferberlik keşke daha güçlü yapılar için çok daha önce hayata geçirilseydi.
İlle de böylesine büyük acılar mı yaşamak gerekiyordu?..
Herşeye rağmen çuvaldızının en büyüğünü kendimize batırarak, önce enkaz altında kalan vatandaşlarımızı bir an önce kurtaralım, sora evsiz barksız kalan yurttaşlarımızın yaralarını saralım sonra da bugüne kadar çıkartamadığımız derslerin en büyüğünü çıkartarak bilimin sesine kulak verelim.
Ne diyorlar?
Bu coğrafyada da yaşıyorsak, 500 yıldır uyuyan faylar yeniden harekete geçiyorsa ve kapıda yeni depremler söz konusuysa, sadece yarına değil bin yıl sonrasına da hazır olmalıyız.
Bundan yolu da, akıldan, bilimden, risklere karşı her türlü önlemi almaktan ve iyi bir insan, iyi bir yurttaş yetiştirmekten geçiyor.
Can güvenliğimiz yoksa gerisi teferruattır.
Böylesi acılar yaşamaya, yaşatmaya, ne kendimizin ne de başkalarının hakkı var!..
