Eğitimin kişiden kişiye, ülkeden ülkeye değişen onlarca hatta yüzlerce hedefi var. Bunların en başında da iyi bir insan, iyi bir yurttaş yetiştirmek ve gençlere iyi bir yaşam kalitesi sunmak gelir. Peki bu hedeflere ne kadar ulaşabiliyoruz?
Örneğin ayakları üzerinde duran, özgüvenli gençler yetiştirebiliyor muyuz? Canı gönülden “evettt” iyi haykırmayı çok isterdik ama gelinen nokta ortada.
Üniversite ve diplomalı genç sayımız sürekli artıyor.
Buna paralel olarak diplomalı işsiz sayımız da rekor üzerine rekor kırıyor.
Peki o zaman onca zaman ve onca kaynak niye heba ediliyor.
Okuduğuna pişman olma noktasına neden geliniyor?
Eğitim ve istihdam ilişkisini çok teknik bir konu gibi gözükse de içinden çıkılmayacak kadar karmaşık da değil.
Ülkelerin ve kişilerin gelecek hedefleri doğru belirlenir ve o yönde bir yol haritası oluşturulursa, daha sonraki adımlara çok daha rahat geçilebilir.
İşte bizim takılıp kaldığımız nokta o ilk adımı bir türlü aşamıyor olmamız.
Sayısal anlamda çok önemli mesafeler kaydettik.
Yükseköğrenimi, herkesin ulaşabileceği bir hale getirdik ama sonrasını yeterince dizayn edemedik.
Örneğin eğitimde kalite yakalayamadık, üretim odaklı hale getiremedik, istihdamı hiç düşünmedik, en önemlisi de sorun çözen değil sorun üreten modellerde ısrar ettik.
Çocuklarımızı ilgi, yetenek, akademik başarıları ve hayalleri doğrultusunda, erken bir yönlendirme ile kendileri için en doğru öğretim kurumlarına yönlendireceğimize, aldık hepsini üniversite önüne yığdık, diploma sahibi yapmaya çalıştık, pek çoğunu da yaptık.
Peki ya sonrası?
Tam bir hayal kırıklığı!
Kabahatli arama yerine “nerede hata yaptık?” sorusuna cevap arar ve sağlıklı teşhislerde bulunursak en azından geleceği kurtarırız.
Eğer bunu başaramazsak, çocuklarımızı daha 20’li yaşlarda hayata küstürmeye devam ederiz. Bu da hiçbirimizi mutlu etmez.
Gençlerin mutlu olmadığı bir ülkede, mutluluğa ulaşmak zor değil, imkansızdır.
En azından bu konuda ortak noktalarda buluşalım...
