Ders aralarında çocuklarıyla tenefüs arkadaşı olmak,
Acıktıklarında yemeklerini vermek,
Ödevlerini bilgisayardan yüklemek,
Online veli toplantılarına girmek,
anne ve babaların ezberini bozdu. Sudan çıkmış balığa döndüler.
Hal böyle olunca yeni neslin yaratıcısı olan öğretmenler kıymete bindi. İlla ki yokluklarını mı görmeliyiz kıymetini bilmek için? Halbuki onlar bir nefes gibiler. Sürekli aldığımız bir nefes gibi. Ne zaman ki nefes alamıyoruz, işte o zaman hayati bir öneme sahip oluyorlar. Öğretmenlerimiz de böylesine hayati bir öneme sahip; bizim için, öğrenciler için, ulusumuz için, dahası tüm insanlık için.
Üniversitede okurken formasyon dersleri de almıştım. İş bulamazsam öğretmen olurum gözüyle bakıyordum birçok arkadaşım gibi. Dördüncü sınıfa geldiğimde, olur ya öğretmen olurum da böyle bir sorumluluğun altına nasıl girerim diye çok düşündüm. Sezar’ın hakkını Sezar’a vererek iş işten geçmeden o sene formasyon dersleri almayı bıraktım. İyi ki de bırakmışım. Her kişinin harcı değil öğretmenlik. Özellikle idealist öğretmenlerin eline kimse su dökemez.
Buket Uzuner’in de dediği gibi: “Hayatta en büyük mucize, küçükken iyi bir öğretmene rastlamaktır." İyi bir öğretmene rastlamak insane çok şey kazandırır. Hayata 1-0 önde başlamımızı sağlar. Tersi olursa da eksi 1’den başlamış oluruz. Birçoğumuzun yüreğinde en üst sıralarda yer alıyorlar. Dilerim ki, toplumumuzda hak ettiği yeri alsınlar öğretmenlerimiz.
