Anlamı şu:
“İnsan tek doğar, sonra iki kişi olur, sonra çoğalır, sonra yine iki kişi kalır, ve en son yine tek başına ölür.”
Öz’ü, öz’e dönüşü, ve hayatı basit bir çeşmeyle anlatabilmek! Hayat da böyle basit aslında, zorlaştırmasak, karmaşıklaştırmasak, ve kul olmanın hakkını verebilsek…. Kinden uzak, sevgiyle örüp, paylaşarak çoğaltabileceğimiz kadar basit hayat.
Müzenin içinde, kocaman bir çift vav çizimi var.
Çift vav “kavuşma” demek. Öz’e, Tanrı’ya, ışığa, güzel ve iyi olana… Kulluk etmek demek. Tüm güzel vasıfları taşıyarak “O”na bu dünyada yol alırken kul olabilmek demek.
Ölüm bir son değil, başlangıçtır Mevlana felsefesinde, yeniden doğuştur, kavuşmadır. İlahi sevgiyle örülmüş, güzelliğe giden ve dünyayı iyi kılabilecek herşeydir. Belki de, bu hayatta dik durmaya çalışırken, unutmaya yüz tuttuğumuz herşey…
Mevlana der ki:
“Gel, gel, ne olursan ol yine gel,
İster kafir, ister mecusi,
İster puta tapan ol yine gel, ,
Bizim dergahımız, ümitsizlik dergahı değildir,
Yüz kere tövbeni bozmuş olsan da yine gel...
Şu toprağa sevgiden başka bir tohum ekmeyiz,
Şu tertemiz tarlaya sevgiden başka bir tohum ekmeyiz biz...
Beri gel, beri ! Daha da beri ! Niceye şu yol vuruculuk ?
Mademki sen bensin, ben de senim, niceye şu senlik benlik...
Ölümümüzden sonra mezarımızı yerde aramayınız!
Bizim mezarımız âriflerin gönüllerindedir.”
Bunca kanın, şiddetin, ölümün olduğu günümüz dünyasında, belki de barışa giden ilk çağrının en basit felsefesi bu. “Ne olursa olsun” gel diyip, geleni daha iyiye yöneltebilmek, çabalamak, yol olmak.
Bu gece, bu düğün gecesinde, acıyı sevgiyle takas etmek, şiddeti barışla durdurabilmek, öfkeyi güvenle yer değiştirebilmek, acıyı şevkatle hafifletebilmek dileğiyle…
Dünyayı sarsan şiddetin, ilahi sevgiyle bir parça dinmesi, ve insanlığın daha güzel bir sabaha uyanabilmesi temennisiyle…
Ne olursak olalım “öz”e döneceğimiz bir dünyada, bize gelene, ihtiyacı olana, insan gibi insan olabilelim yeter ki…
