İkisini de asla küçümsemiyorum. Aksine, gurur duyuyorum insanlıklarıyla.
Sadece, sorguluyorum.
“Dünyaya ne yapıyoruz, dünyalarımızda ne yapıyoruz?”
****
Sahi, kaç kişi gönlünden geçen yaşamı yaşayacak kadar şanslı?
Ya da kaç kişi yaşadığı hayatı sevecek kadar olgun?
****
DYO Boya Fabrikası’nda çalışmaya başladığımdan bu yana, hayatın renkleriyle daha da yakından ilgiliyim. Renklerin nasıl yapıldığını öğrenmek bir yana, renklerin anlamlarını ve hayata nasıl dokunduğumuzu görmek mutlu ediyor beni.
Tabii işin esas güzel yanı, akademik hayattaki tüm teorik bilginin pratiğe nasıl adapte olduğunu ya da “olamadığını” gördüğüm, deneyimlediğim anlar.
****
Mesela, bir İşletme dersini bir daha asla eskisi gibi anlatmam!
Daha çok renk, daha çok nefes olur içinde. Daha çok hayat olur.
Ya da bir pazarlama dersini asla sadece teoride bırakmam, iş yaşamının içindeki “ups and downs”ları, inişleri, çıkışları, organizasyonel yapıdan kaynaklanabilecek sekteleri, iletişim stratejileri kadar teoriyi pratiğe adapte ederken önce içinde oldukları gerçekliği iyi anlamaları gerektiğini anlatırım.
Dahası, çocuklara, hayatta mutlu olmak istiyorlarsa doğru inandıkları şeylerin ardında sapasağlam, dimdik durmalarını söylerim.
İş ayırt etmemelerini, yeri geldiğinde geriye gidebilmelerini, yeri geldiğinde üç adım sonrasını düşünecek kadar öngörülü olabilmelerini, yeri geldiğinde insiyatif almalarını, korkmamalarını iletirim.
Hayatta herkesin aynı anda olgunlaşmayabileceğini, pes etmemelerini, kendilerinden altta veya üstte herkese karşı, her zaman anlayışlı ama temkinli olmalarını öğütlerim. “Hayır” demenin saygısızlık olmadığını, zaman zaman uygun üslupla söylendiğinde kendine saygı olduğunu öğretirim.
Hiçbir başarısızlığın aslında gerçekten “başarısızlık” olmadığını, hayatın gizli şifresi, “şimdi buradan devam et” deme şekli olduğunu, bunu görmelerini, hayata hep böyle bakmalarını, o zaman mutlu ve başarılı olabileceklerini anlatırım.
****
Yani demem o ki, üniversite eğitiminin çok şey, ama tek şey olmadığını, yaşamın kendi gizi, kendi şifresi olduğunu anlatırım.
Bir garsonla bir din öğretmeninin, bir akademisyenle bir güvenlik görevlisinin eşit olduğunuı, hayatın içinde asla unutmamalarını, kendi yollarını yürürken hayata hep sevgiyle gülümsemelerini öğütlerim.
Sen ne biliyorsun derseniz; hala her gün yeniden öğreniyorum. Yani demem o ki, özel sektörden sonra hayat dersleri bir daha asla eskisi gibi olmaz. O yüzden çocuklar; herkesin yolu açık olsun!
