Uzakları yakın kılan biri varsa, o da Mustafa Kemal’dir.
Kilometrelerce uzakta, şahane bir Cumhuriyet Balosu yaşandı dün. Güzel ülkemden uzakta, bir yerlerde Mustafa Kemal’in adını andı diye ihraç edilme tehlikesi yaşayan askerler varken, sevgili Ferhat Göçer’in şarkıları eşliğinde unutulmaz anlar yaşandı ve daha önemlisi Türk olmanın gururu bir kez daha hissedildi.
Nasıl mı?
İzmir Marşı’ndan Onuncu Yıl Marşı’na, Çav Bella’dan Barış Abi'ye ve Kayahan’a uzanan onlarca şarkı sözü hep bir ağızdan Miami semalarında haykırılırken, çok özlediğimizi, ama ne kadar çok özlediğimizi fark ettik O’nu.
Fark ettik ki, nerede olursak olalım kalplerimizi aynı coşkuyla çarptıran biri var.
101 yıl önce Cumhuriyet’i ilan etmiş, bize bu özgürlükleri verebileceğini öngörmüş, yıllardır tek kelime etmeden milyonları karşısında selam durdurabilen, milyonlara varlığını özletebilen biri…
Ata’mıza selam dururken, bir salondaki yüzlerce kişi tek bir kalp gibi atıyordu.
Peki neydi bizi bunca bir kılan?
Birbirini hiç tanımayan yüzlerce insanın, ellerinde kırmızı Türk bayrakları ile tek bir yürek olup haykırarak Ata’ya selam çakmasını sağlayan neydi?
****
Neydi biliyor musunuz?
Bir doktorun, tutku duyduğu işini yaparak sahnede parlarken tüm kimliklerinden sıyrılışını sağlayan, bir kadının özgürce dans etmesine imkân veren, bir gencin kilometrelerce uzakta okurken o salonda öğrenciliğinin en onurlu anlarını yaşamasına olanak tanıyan, al bayrakla sahnede keman çalabilen, bir Amerikalı’nın bir Türk ile birlikte bayrak sallayabilmesine imkân sağlayan vizyoner bir liderdi.
Bizi birleştiren, mavi gözleri, uzun frakı, kalbindeki tükenmeyen inancı ile yarınları yazan Mustafa Kemal ve onun var ettiği Cumhuriyet’ti.
Yıllar sayılardan ibaret değildir çünkü.
İlk yılda da, 101. yılda da, bizi biz yapan, her birimizin kalbimizde taşıdığı Cumhuriyet sevdasıdır.
O Cumhuriyet ki, emeği, çabayı, inanmayı, en soğuk günlerde vatan uğruna verilen mücadeleyi içermekle kalmaz, tüm bunları, ilk günkü aşkla ve aynı inançla yarınlara taşımayı içerir.
Bütün farklı kimlikleri, bütün dilleri ve dinleri birleştiren bir şey varsa, o da nasıl düşündüğümüzdür çünkü.
Dün bir Amerikalı ile konuşurken dedi ki, çok sevdiğim bir sözünüz var sizin:
“Bir gün ümitsizliğe düşersen Atatürk gibi düşün”.
İşte dün, biz o adamı düşündük.
Bugün ve sayıların hiç de önemli olmadığı nice yarınlarda o adamı düşünmeye devam edeceğiz.
Çünkü o adam, herkesi Cumhuriyet ışığında birleştirendi.
Birbirini hiç tanımayan insanların kucaklaşarak tek bir ağızdan marşları söylediği bir akşamda, kilometrelerce uzakta, herkes aynı şeyi diledi.
Sen hep var ol Cumhuriyet! Biz bir gün ölsek de, sen hep sonsuz ol, hep var ol!
