Boşa harcanan zaman, hiçbir işe yaramayan diploma, uzaktan/hibrit/açık, vasatlık, hormonlu notlar, dershane, ek ders ve sınav, sınav, sınav…
Eğitim ve öğretimin tarifi ve yöntemleri üzerinde günümüz koşulları çerçevesinde daha
çok kafa yormak zorundayız. Yoksa çocuklarımızla aramızdaki kopukluk inanılmaz boyutlara gelebilir.
Bu durum bizde böyle de başkalarında farklı mı?
Kesinlik hayır.
Dünyanın neresine giderseniz gidin, eğitimin her kademesinde ciddi sıkıntılar ve arayışlar var.
Okullardan ve özellikle de üniversiteden kopuş giderek artıyor. Çünkü üniversiteler de kendini yenileyemedi ve verdikleri eğitim ve diploma tartışmalı hale geldi. Onca zamana, emeğe, paraya değer mi soruları çok daha yüksek sesle sorulmaya başlandı!..
Çare üretenler yok mu?
Elbette var ama hâlâ mükemmeli yakalayan yok gibi.
Dikkate değer en önemli ayrıntı, bireysel eğitim modellerinin daha
öne çıkacak olması.
Aynı koşullarda doğup, büyüyen kardeşler bile çok farklı kişisel özelliklere sahip oldukları için farklı eğitim almaları gerekirken, tüm ülkeye aynı eğitim modelini dayatmanın hataların en büyüğü olduğu konusunda görüş birliği var.
Yeni trend, daha mutlu çocuk, daha mutlu aile ve daha mutlu ülke olduğu için yeni arayışlar da bu yönde.
İlgi, yetenek ve hayaller doğrultusunda kaliteli bir eğitim ve güçlü bir insan gücü ve istihdam politikası yeni sistemin temel çatısı olacak…
Bu konuda nal toplayan değil, aşı çalışmalarında olduğu gibi öncülerden biri olursak, 100. Yıl’a çok daha özgüvenli gireriz.
Sınavlar?
LGS, YKS, KPSS ve benzeri tüm sınavlar günümüzün çok gerisinde kaldı.
Dünya eski dünya değil, özellikle de bilişimde müthiş mesafeler kaydedildi.
Dijital eğitim henüz tümüyle okulun yerini almasa da yakın bir gelecekte binlerce yıllık okul içi eğitim sistemini zorlayacak!
Hibrit eğitim, pandemiyle birlikte, olmazsa olmazlarımızın arasına çoktan girdi. Yüz yüze eğitime geçilse bile derslerin bir bölümü uzaktan olacak. Öğrenme sanal ortamda, sosyalleşme ve uygulamalı dersler ise kampüslerde gerçekleşecek.
Eğitim, öyle ya da böyle, yaşam odaklı olmalı ki hayat standardımız yükselsin.
Oysa bizde tam tersi.
