Bu soruyu yıllardır Ankara’ya soruyoruz ama “Tamam artık zamanı geldi” diyen hâlâ çıkmadı!
Bu yüzden de eğitimdeki patinajımız ve eskiye duyulan özlem giderek artıyor.
“Son 30-40 yılda, her gelen hükümet ve Milli Eğitim Bakanı eğitim sistemiyle o kadar oynadı ki sonuçta dört işlemi elle yapamayan, tarihini bilmeyen, bırakın dünyayı, Türkiye’nin haritasını çizemeyen, my name is’ten başka yabancı dilde cümle kuramayan bir genç kuşak ortaya çıktı!”
Eğitim sistemimizle ilgili gelinen son nokta işte bu!
Önemli olan tek şey sınavlar ve diploma denildi, hedef olarak onlar konuldu ama o da hiçbir işe yaramadı!
Kazanan da sadece, hani şu kaldırıldı denilen dershaneler oldu!
Eğitimle ilgili çok sıkıntımız var ama sanki en önemlisi, hedefimizin ne olduğu konusundaki kafa karışıklığımız!
Bırakın farklı iktidarları, aynı partinin bakanları bile eğitimi hep sil baştan değiştirdi.
Bu yazboz ANAP ve DYP döneminde de böyleydi, DSP döneminde de, şimdi de!
Adı üstünde Milli Eğitim, yani, her şeyden önce, yerli ve milli olması ve bir o kadar önemlisi de bir devlet politikası gerekiyor.
Ne olur birileri çıkıp da zaten var demesin!
Varsa eğer her gelen bakanın sil baştan yeni bir reform paketi açması niye?..
Neden devlet politikası şart?
Eğitim, sadece bugünü değil, geleceği de şekillendirir. Bu yüzden 4 yıllığına seçilen iktidarların yanı sıra devletin de köklü bir politikası olması gerekiyor.
Her ne kadar Anayasa’mızda ve Temel Eğitim Kanunu’nda genel çerçevesi çizilse de daha fazlası gerekiyor!
Bunu yapacak olan da başkaları değil hepimiziz!..
