Cumhuriyetin 100. yılında geriye dönüp baktığımızda hemen her alanda önemli mesafeler katettik ama eğitimde geldiğimiz nokta hepsinden çok daha ileride diyebiliriz. Okuma yazma bilenlerimiz parmakla sayılırken, şimdi bırakın okuma yazmayı, elinde birkaç diploması olmayan yok gibi.
Eğitime erişim ve okullaşma oranlarında müthiş mesafe katettik.
Eğitim ve diploma açlığımız vardı, öylesine saldırdık ki şu anda adeta “diploma obezi” haline geldik.
Diplomalı sayımız o kadar çok arttı ki doktoralı işsizlerimiz bile oldu.
Yanlış mı yaptık?
Kesinlikle hayır.
Eğer ortada amacı aşan hatalar varsa, bunda hepimizin katkısı var.
Biz diploma istedikçe, onlar diploma dağıttı.
Üniversite sınavlarına hâlâ 3 milyondan fazla adayın başvuruyor olması, bu yöndeki açlığımızın henüz bitmediğinin en önemli göstergesi.
Yeni bir yol haritası
Eğitimden asla vazgeçmedik, sonuçlar ne olursa olsun vazgeçmemeliyiz de. Neden mi?
Gelişmenin, refahın, demokrasinin, huzurun, adaletin, yolu ondan geçiyor. Birinci yüzyılda yeni bir devlet kurduk, eksiklerimizi tamamladık, güçlendik. Dünyaya biz de varız dedik.
İkinci yüzyıldaki hedeflerimiz çok daha iddialı olmalı.
Tıpkı birinci yüzyılda olduğu gibi, ikinci yüzyılda da eğitimin gücünden yararlanmalıyız. Nasıl ki birinci ve ikinci yüzyıldaki hedeflerimiz birbirinden çok farklı ise eğitimden beklentilerimiz de çok farklı olmalıdır.
İşte bu yüzden ikinci yüzyıl hedefleri doğrultusunda eğitim sistemimizi yeniden yapılandırmalıyız. Güçlü ve mutlu Türkiye güçlü eğitimle olur.
İşte bu noktada vatandaş olarak bizler siyasilerden neler beklediğimizi, siyasiler de eğitime yönelik ikinci yüzyıl projelerini bizlere çok net bir şekilde anlatmalılar.
Anlatmalılar ki oyumuzun rengi ona göre şekillensin.
Seçim anahtarı
Neresinden bakarsanız bakın, seçim havasına çoktan girdik.
Vaatler havalarda uçuşuyor.
Peki, hiç eğitime yönelik olanı göreniniz, duyanınız var mı?
Yok, çünkü bizim de gündemimizde yok.
Evlerde ilk üç sorundan biri de eğitim ama iş oy vermeye gelince eğitim aklımıza hiç gelmiyor.
