Eğitimde reform şart ama nasıl?

Peki, bu reform nasıl olmalı?

Sınav yarışını daha da körükleyen ve kime, ne kazandırdığı belli olmayan mevcut sistemin iyileştirilmesi mi yoksa sil baştan yeni bir model mi?


İsterseniz önce mevcut duruma bir göz atalım.

- Sınav odaklı bugünkü sistem yüzünden çocuklar çocukluğunu, gençler gençliğini yaşayamıyor, anne babalar neredeyse tüm kazançlarını çocuklarının geleceği için harcıyor.

- Gelinen noktaya bakıldığında, akademik başarı yerlerde sürünüyor. Üniversiteye giriş sınavlarında 40 Fen sorusunda Türkiye ortalaması 2.5, diğer derslerde de durum farklı değil.

- Peki, anaokulundan üniversite mezuniyetine kadarki süreçte, çocuklarımıza, artık çok fazla bir işe yaramayan diplomanın ötesinde, herhangi bir donanım ya da yetkinlik kazandırabiliyor muyuz? Evet demek o kadar zor ki!

- Çok çalıştılar, çok para harcadık ama buna değdi diyebiliyor muyuz? Yani gençler ve aileler mutlu mu? Ne siz sorun ne de biz söyleyelim!

- Aldıkları eğitim iş bulmalarına, iyi bir kariyer yapmalarına, yabancı dil öğrenmelerine, sosyalleşmelerine katkıda bulundu mu? Eminim ki hayır diyenler evet diyenlerden çok daha fazladır!

Peki, o zaman niye hâlâ bu eğitim sisteminde ısrar ediyoruz?

İnsan gücü planlaması

Bizim eğitim sistemi, nereye gideceğini bilmeden yola koyulan şaşkınlara benziyor.

Hedefi olmadan, yol nereye götürürse oraya giderim diyenlerden hiç farkı yok.

Oysa ciddi anlamda bir insan gücü planlaması yapmamızın zamanı geldi de geçiyor.

Bu yapılırken de hem kişinin hem de toplumun yaşam kalitesini yükseltmek, öncelikli hedef olmalıdır.

Bunun yolu da meslek yelpazesini olabildiğince genişletip, sevdiği işi en iyi şekilde yapan, mesleğiyle gurur duyan, kazandığıyla mutlu olan bireyler yetiştirmekten geçiyor!

Bu o kadar zor mu?

Kesinlikle hayır!

Peki, o zaman niye başaramıyoruz?

Çünkü ne böyle bir beklentimiz var ne de niyetimiz!..

Yazının devamı için tıklayınız