Hele ki en zor zamanlarda, en zor konularda!..
Eğitimde ciddi sorunlarımız var ve daha iyi bir eğitim için ciddi bir mücadele veriyoruz.
Peki, kazanma ihtimalimiz nedir!
Olaya nereden baktığınıza göre çok farklı sonuçlar söz konusu.
Siyaseten bakıyorsanız, objektif bir değerlendirmeden söz edemezsiniz.
Pedagojik bakıyorsanız, her şey daha da içinden çıkılamaz hale geliyor.
Öğretmen ve öğrenci gözüyle baktığınızda memnun olan yok gibi.
Velilerin olaya bakışı da farklı değil. Şaşkın, yorgun ve tedirginler!
Sivil toplum örgütleri, medya ya da diğer üçüncü gözler için de her konuda çok daha iyisi yapılabilirdi.
Eğer eğitimde ciddi reformlar gerçekleştirmek istiyorsak ki bu, gerekli olmanın ötesinde, artık zorunluluk haline geldi. İşte bu yüzden her şeyden önce, bir gönül birliği sağlanması gerekiyor.
Eğitim deyip geçmeyin. Evinde ya da yakın çevresinde öğrenci olmayan yok gibi. Bu nedenle de, alınacak her kararın, toplumun geneli tarafından kabul görmesi gerekir. Yani, gerçekleştirilmesi düşünülen reformların, ben yaptım oldu mantığının, çok ötesinde, ele alınması şart!
Peki, bu böylesi bir ortam söz konusu mu?
Kesinlikle hayır!
Ne karar alıcılar böylesi bir paylaşımın önemine inanıyor ne de ilgili taraflar karar alıcıları canı gönülden destekliyor.
Hemen her alanda yaşanan kutuplaşmanın çok daha fazlası eğitimde gözleniyor. Birinin ak dediğine diğeri kara diyor. Birisinin çok önemli bulduğunu, diğeri kayda değer bulmuyor...
Eğitimde yol kat edemememizin belki de en önemli nedeni bu.
