Mezuniyet sevinci yaşayamadan okula, öğretmenlere ve arkadaşlara veda ise en üzücü olanı...
Yıllardır o anı bekleyen öğrenciler, mezuniyet törenleri olmadan, mezuniyet baloları yapmadan, mezuniyet cübbesi giymeden, mezuniyet keplerini havaya atmadan kendilerini mezun saymıyorlar.
Bu en doğal hakları. Eğer yapılabilseydi, elbette ki en güzel anılarından biri olacaktı.
Korona belası, herkes gibi onları da vurdu. Bu yüzden, ilkokul, ortaokul, lise ya da üniversite hiç fark etmez, sakın ola mezun oldun mu diye sormayın, çünkü çok üzülüyorlar!..
Bu arada, bazı öğretim kurumlarının, korona süreci sanki bitmiş gibi temmuz ayı içerisinde mezuniyet balolarına hazırlandığı yönündeki bilgiler hem sevindirici hem de tedirgin edici.
Sevindirici çünkü okullarına, öğretmenlerine ve arkadaşlarına yönelik aidiyet hissi çok yüksek!
Üzücü çünkü pandemi süreci henüz bitmiş değil.
Eminiz ki her türlü önlem alınacaktır ama yine de çok dikkatli olunmasında yarar var.
Güven?..
Güvence vermeye bayılırız. “Yürü aslanım, arkandayım” söylemi dilimizden hiç düşmez!
Arkasında art niyet aramamak gerekir. Samimiyetin ve iyi niyetin bir göstergesi. Keşke bir de altı doldurulsa ve gereken yapılsa! İşte o zaman inandırıcılığı, sürekliliği ve verdiği mutluluk çok daha yüksek olur.
Gönlü zengin bir milletiz. Karşımızdaki istemese de, elimizden gelenin fazlasını yapmak için çırpınır dururuz. Az ya da çok, çok önemli ya da önemsiz, o hiç fark etmez. Paylaşmayı seviyoruz. Bu kültürümüzün bir parçası.
Evin en iyi odasını da, en güzel yemeğini de misafire sunarız, yol arayana öncü olur, gideceği yere kadar götürürüz.
Kimileri bu durumu enayilik olarak nitelendirse de, verdiği haz başka hiçbir şeyle kıyaslanamaz.
Öğretmen ve öğrencilere yönelik iyi niyet temennilerini de bu çerçevede değerlendirmekte yarar var.
