SINAV BAŞARISI MI? YAŞAM BAŞARISI MI?

'En iyi eğitimli kişi, yaşadığı hayatı en iyi anlayandır.(Hellen Keller) Biz yaşadığı hayatı anlamaları imkanını çocuklarımıza verebiliyor muyuz? Hayatı anlamalarına zamanları var mı?Ben 21 yıldır rehber öğretmenlik yapıyorum.Bu sınav sisteminin içinde çocuklarımızın durup bunu düşünmeye zamanlarının olduğunu görmedim görmüyorum da. Çevreme bakıyorum sizde bir bakın; okulları birincilikle bitirmiş ancak özgüveni ve girişimci ruhu olmayan, insan ilişkilerinde başarısız olan biri evlilik ve iş yaşamında başarılı olur mu?İş yaşamında veya ev yaşamında başarılı olamayan biri ruhen ne kadar huzurlu olabilir ki?Yaşam başarısını yakalasın. İnsan yaşamın tümüne değil bir bölümüne odaklanmış, akademik ve mesleki başarılara saplanıp kalınmışsa; kendisini, ailesini ve sosyal çevresini ihmal ediyorsa yaşam başarısından söz edemeyiz.Anne babalar çocuğunun iyi bir okula gittiklerinde her tür sorunlarının ileride çözüleceğini düşünmektedirler. Anne babalar çoğu zaman kendi beklentileri, yapmak isteyip yapamadıkları ve kendi hedeflerine bağlı olarak gelişmektedir.Çoğu kez çocuğun kendi geleceğine ilişkin beklentileri, istekleri kaygıları, seçimleri, yetenekleri, becerileri dikkate alınmamaktadır.Beklenti sürekli başarılı olmaya amaçlamakta, başarısızlık kabul edilmemektedir.Anne babalar; böyle başarılı bir çocuğu yetiştirerek, kendileri de başarılı bir çocuk yetiştiren ‘başarılı anne babalar’ olacaklarını sanmaktadırlar. 1980 li yıllardan başlayarak Türkiye olimpiyatlarda (matematik, fizik,…..)derece yapmış bir grup öğrencinin 20 yıllık hayatları incelendiğinde görülmüş ki bu öğrencilerin büyük bir çoğunluğu iş hayatında aynı başarıyı yakalayamamışlardır.Üniversite sınavında dereceye giren öğrencilerde incelenmiş aynı sonuçların onların içinde geçerli olduğu görülmektedir. Her insan ayrı bir varlık değil midir?Genetik olarak aynı olmayan iki çocuğu nasıl kıyaslayabiliriz.Nasıl aynı puanı almasını bekleriz.Her insan en iyi okullarda okumak ister.Bu başarı için önemli adımdır.Fakat tek çare değildir.Yaşam basamaklarında bunu küçük bir adım olduğunu görüyorum.Sınava hazırlanma aşamasında çocuğumuzla iletişimimizi koparmamız bize ne kazandırır ki?Bu sınavlar anne baba ve çocuklar arasında uçurumlar ve tamir edilmez tahribatlara yol açıyor. Bu sınavların ergenlik dönemine denk gelmesi ayrıca büyük sorunlara yol açıyor.Anksiyete kaygı bozuklukları, özgüven azlığı, depresyon.İyi bir iş bunların çözümü olamıyor.Ne sporcularımız ne sanatçılarımız hep bu yarış yüzünden ortaya çıkamıyorlar. Her çocuk kendi kitabını yazacaktır. Bırakalım yazsınlar.Çocuklarımızdan ben çok şey öğrendim öğrenmeye devam ediyorum.Yazdıkları, yaşam kitaplarını okumaya devam edelim.Biz onların yerine kitap yazmayalım.
PSİKOLOJİK DANIŞMAN
SEVİL ARSLAN