Hani sınav odaklı eğitime son verilmişti?
Hani dershaneler kapanmıştı?
Hani çocuklar çocukluğunu, gençler gençliğini yaşayacaktı?
Hani eğitim okulda olurdu? Elimizde olsa, sınavlara daha iyi hazırlanalım diye, haftaya fazladan bir iki gün daha ekleyeceğiz! Lise ya da üniversiteye giriş fark etmiyor.
Ne çocuk çocukluğunu yaşıyor ne de genç gençliğini.
Onlarla birlikte veliler de perişan! Peki, bunca fedakârlığın ödülü ne?
Hayal kırıklıkları, boşa geçen yıllar ve işsizlik!..
Bunun adı, ne bilmiyorum ama kesinlikle eğitim değil!
Yarış atı gibi!
Aşağıda bir dershane ilanı var. Her şeyi özetliyor:
“Açık lise öğrencileri için haftada 7 gün üniversite hazırlık programı:
700 saat ders!
Her gün 10:00-22:00 arası gözetmen kontrolünde kütüphane çalışması.
Her gün bire bir soru çözümü.
Haftalık görevlendirme ve takip.
Yılda 100 deneme sınavı”
Vay, vay, vayyy demeden geçemiyoruz. Abartmışlar demeyin sakın, çünkü çok daha fazlası var!..
İşsiz kalırız!
Dershane sahiplerini anlarım ama dershane öğretmenlerinin işsiz kalacağız gerekçesiyle bu sistemi savunuyor olmalarını anlamam mümkün değil.
Konuştuğunuzda, sistemin yanlış olduğunu kendileri de kabul ediyor ve hatta gençlerin durumunu daha yakından bildikleri için en çok üzülen yine onlar ama “Kapanırsa işsiz kalırız” diyerek, sisteme değil, bize kızıyorlar!.
Yanlışı yanlışla savunmak hataların en büyüğü!
Mevcut üniversiteye giriş sistemi yanlışsa, önce bunu düzeltmeliyiz.
Öğretmenlerimizin işsiz kalmasını kim ister! Hiç kimse! Bu konuda her yıl yüzlerce yazı yazıyoruz!
Merdiven altı kurumlarda, onlar da köle gibi çalıştırılıyorlar! Hem de üç kuruş ücrete!
Günde, haftada, ayda kaç saat derse giriyorlar, kaç lira maaş alıyor ve özlük haklarının ne kadarından yararlanabiliyorlar?..
