Bizler çocukların evde televizyon karşısında mı oturmasını mı, yoksa sokakta veya parkta özgürce oynamasını mı tercih ediyoruz? Ve en önemlisi doğru olduğuna inandığımız şeyleri uygulayabiliyor muyuz?
Özellikle çocuklarda 3-6 yaş dönemi keşfetme ve yeni becerilerin kazanıldığı en önemli dönemdir. Keşfetme ve merak gibi temel ihtiyaçların en iyi biçimde karşılanabilmesi için, çocukların açık alanlarda başka çocuklarla oynaması ve iletişim halinde olması gerekir. Yaşayarak öğrenme bütün duyuları kullanarak denemeyi, aramayı ve keşfetmeyi, diğer çocuklarla ve yetişkinlerle ilişki kurmayı sağlayan bir gelişim yoludur. Sokak ve bahçe oyunları, doğayı tanıma ve keşfetme, araştırma, insanlarla etkileşim halinde olmak sosyal ve duygusal anlamda gelişim sağlar. Çocuklar bu sayede yardımlaşmayı, dayanışmayı, kurallara uymayı ve problem çözmeyi kısaca hayatı öğrenir.
Peki bu kadar önemli olan bu yolu istediğimiz şekilde çocuklarımıza uygulayabiliyor muyuz ?
Ne yazık ki televizyon, video, bilgisayar oyunları, eğitim yükünün artması, anne ve babaların aşırı meşgul oluşu, evlerin yakınlarında park ve oyun alanlarının kısıtlı olması, yollarda aşırı artan trafik ve güvenlik kaygılarından dolayı bu pek mümkün olmuyor.
Aslında bizler çocukların dışarıda özgürce oynamasının öneminin farkındayız. Fakat, çocuklarımıza her an bir zarar gelecek kaygısını yaşıyoruz. Bizlerin endişelerindeki aşırı artış çocukların yaşayarak öğrenme özgürlüklerini kısıtlar. Kaygılarımızı azaltacak ‘yaşayarak öğrenme’ ortamlarının sağlanması ve gerekli güvenlik önlemlerinin alınması bu konuda çok önemlidir. Çocukların sokakta, bahçede, parkta yaşayarak öğrenmesi, keşfetmesi, oynaması, arkadaşlık etmesi ve hayal kurması bizlerin en çok arzuladığı güvenli ve mutlu geleceğinin oluşmasının en doğal yolu. Dolayısıyla çocukları tehditkar gördüğümüzü dış ortamlardan korumak yerine asıl yapılması gereken buraların güvenilir, heyecan verici ve çekici hale getirilmesidir.
Bizlerin, çocuklarımızın güvenli, özgür ruhlu, sosyal, insanları seven ve sayan bireyler olması için yaparak, yaşayarak öğrenme ve gelişme hakkını kullanmasını sağlamak en önemli görevimiz olmalıdır.
