Tıp, hukuk, mühendislik,eğitim gibi bazı alanlar vardır ki uzmanlık gerektirir. Keyfiyete yer yoktur. Bazıları da yetenek, girişimcilik, yaratıcılık gerektirir. Başarılı olduğunuz sürece önünüz açıktır. Her açıdan donanımlı olanlar ise vazgeçilmezdir Bir de tın tın olanlar var ki...
“Hiç okuyanla. Okumayan bir olur mu?”,
“Bana bir kelime öğretenin kulu, kölesi olurum”,
“İlim Çin’de de olsa git öğren”
“Hayatta en hakiki mürşit ilimdir, fendir” diyen bir kültürden geliyoruz.
Okumuşların başımızın üstünde hep yerleri olmuştur.
Böylesi bir kültürde yoğrulmuş bir toplu olsak da tıpkı dünyanın dört bir yanında olduğu gibi biz de çağlar boyunca eğitimsizlerin, eğitimlileri değersizleştirdiği, ikinci plana ittiği hep olmuştur. Olmaya da devam edecektir ama eninde sonunda galip gelen, sürdürülebilir olan eğitim ve eğitimliler olacaktır. Bu yüzden umutlar asla tükenmemelidir….
Bu noktada şu soruyu mutlaka herkes kendine ya da muhataplarına sormalı ya da şu değerlendirmeyi yapmalıdır:
Koltuk mu sizi ya da onu yüceltiyor yoksa siz ya da o mu oturduğu koltuğa değer katıyor veya sıradanlaştırıyor?
Üzerinizdeki üniformayı çıkarttığınızda ya da oturduğunuz makamı bıraktığınızda, siz bir “hiç”seniz eyvah eyvah!
Giydiğiniz her kıyafete, oturduğunuz her koltuğa eğer ki değer katıyorsanız, işte o zaman alkışların en büyüğünü hak ediyorsunuz demektir.
Olaylara biraz da bu pencereden baktığımızda karşımıza bambaşka tablolar çıkabiliyor.
Bazen diplomalıların yapamadığını diplomasızlar yapabiliyor ve bu örnek olarak gösteriliyor ama ne kadar sürdürülebilir olduğu ya da eğitim dışında hangi farklı etkenlerin olduğu hiç sorgulanmıyor…
Eğitimde tek doğru ve tek model yoktur.
Nasıl ki her kişi ve her meslek birbirinden çok farklı ise o kişiye verilecek eğitim de, o kişiye kazandırılacak mesleki beceriler de o derece kişiye özel olmalıdır.
Her hasta aynı reçete verilemeyeceği gibi her öğrenciye de asgari müşterekler dışında aynı eğitim dayatılamaz.
Eğitim denince keşke biraz da bu konuları sorgulayabilsek...
