Uluslararası derecelendirme ya da sıralama kuruluşlarına göre üniversitelerimizin görünümü pek parlak sayılmaz. Peki bizim yurtdışındaki hocalarımıza ve eski mezunlara göre genel gidişat ne yönde?..
Yükseköğretimde sayısal anlamda çok yol kat ettik.
80’lerin başında 19 üniversitemiz varken şimdi 200’ün üniversiteye sahibiz.
Peki kalite ve diplomaların sağladığı avantajlara baktığımızda bırakın sonradan açılan üniversiteleri o en köklü üniversitelerimiz, dünün ilerisinde mi yoksa çok gerisindeler mi?
Yeniler daha çok yeni ve önlerinde daha çok uzun zaman var ama eskiler aradan kırk yıl geçtikten sonra dünün çok gerisindedir ise işte o zaman eyvah eyvah demektir...
Bırakın başkalarını, bu güzide üniversitelerimizin dünya çapındaki mezunlarına bakalım.
Mezun oldukları üniversiteye çuvaldızının en büyüğünü bizzat onlar batırıyorlar.
Nerede o eski Hocalar, nerede o eski mezunlar noktasındalar.
Haksızlar mı?
Evet demek mümkün değil.
İlk ve ortaöğretim gibi yükseköğretimde de çok kan kaybettik ve bunu bir an önce telafi etmeliyiz.
Herkesi diplomalı yapacağız derken yaptık ama kantarın dozunu sanki biraz kaçırdık.
İşte bu yüzden dünün gerisine düşen eğitimi ve öğretim kurumlarımızı yeniden ayağa kaldırmalıyız.
Kaldırmalıyız ki çocuklarımız mutlu, ülkemiz güçlü, ebeveynlerimiz de bu tabloyu görmenin gururunu yaşasınlar.
Bu o kadar zor mu?
Kesinlikle hayır.
Yeter ki isteyelim, inanalım, taşın altına elimizi koyalım, liyakatten şaşmayalım, gerisi kendiliğinden gelecektir...
