Bu aralar pek haşır neşir olduğum bir kitap var. Erich Fromm’un o meşhur eseri: Sevme Sanatı. Bizim Sabancı Üniversitesi Kitap Kulübünde okuyup tartıştık geçen hafta. Kulüp üyeleri de çok beğendi. Şimdi de Mutlu Beyin adlı başka bir kitabı okumaya başladık; ama benim aklım hala Sevme Sanatı'nda. Kitapta o kadar çok şaşırdığım ve keşke daha önceden bilip tatbik etseydim dediğim alanlar var ki, bu yüzden kitabı elimden düşüremiyorum. Tam da bu kitabı okurken, bir yandan da kızım Pamira’nın ameliyatı ile meşgul oluyordum.
Ameliyat sürecinde yaşadıklarım ile Sevme Sanatı adlı kitabı, ortak potada eritip, aklımda olanları “İşini sevme sanatı”na çevirdim. Safra kesesinde iki adet minik taşı olan kızımın tetkikleri sonrasında ameliyatına karar verildi ve biz ince eleyip sık dokuyarak işin erbabını bulabildik: Prof. Dr. Levent Elemen. İşini bu kadar seven, sevdiği için de işine bu kadar hakim bir hekim olabilmek, biz hasta ve hasta yakınları için bulunmaz bir nimet.
Bu süre zarfında yaşanılan kısa ama çok kıymetli görüşmelerde nasıl bir hekim olduğu, dahası, nasıl bir insan olduğu gün yüzüne çıkıyor. Bu görüşmelerde pek çok şeyi öğrenebiliyorsunuz. Hastaya yaklaşımı, hastalığa farklı boyutlarda bakan hem anneye hem babaya olan tutumu, sizinle hemhal oluşu, kendisini ön plana çıkarmayıp bütün ekibini çok önemli görerek adeta bir lider gibi yönetmesi, hep gözlemlediğim özelliklerdi. Ben de bir yandan gözlem yapıyor bir yandan da kendi hayatıma uyarlayacaklarımı bohçamda biriktiriyordum. Birlikte çalıştıkları doktor arkadaşı Kaan Bey’le de bir bütünlük içindeydiler. Koordinasyon mükemmeldi. Tabii ki bu süreçte doktorların tutumu kadar, ekipte yer alan hemşirelerimizin işini sevmesi, bilgili oluşu, tutum ve davranışları, hem yatan hastayı hem de hasta yakınlarını çok rahatlatıyor.
Sadece bu kadarla kalsa yine iyi. Kattaki diğer görevlilerin belli bir eğitimden geçirilip, işini çok düzgün ve titiz yapmaları sayesinde biz hasta ve hasta yakınlarına ağrısız ve sancısız bir deneyim kazandırıyor. Bu nedenle Levent Bey liderliğindeki tüm ekibe çok teşekkür ediyor, işlerini bu kadar sevgiyle yapmalarını da gönlümüzün bir köşesine altın harflerle yazıyoruz.
İşimize sevgiyi kattığımızda, ne işle meşgul olursak olalım ortaya bir fark çıktığını, katma değer yaratıldığını görüyoruz. Böylece insanın iş sırasında ihtiyaç duyduğu motivasyon da kendi kendine ortaya çıkmış oluyor. Buna, iç motivasyon da diyebiliriz. Bize de bu vesileyle, işini aşkla yapan Ataşehir Acıbadem Hastanesinin çalışanlarına bol bol teşekkür etmek düşüyor.
İş yerinde ne zaman motivasyonum düşerse, gözümün önüne hep Levent Bey’in güzel ekibini getireceğim.
