Bu durum sadece bizde mi böyle? Kesinlikle hayır.
Dünyanın dört bir yanında yaşanan öfke seli bunun bir göstergesi!..
Kutuplaşma dünya var olduğundan bu yana var. Olmaya da devam edecek.
Şu anda gelinen noktanın tavan yapması biraz da korona yüzünden!..
Belirsizlik genç yaşlı demeden herkesi yiyip bitiriyor.
Alınan önlemler niye hâlâ var diyen kadar, neden daha fazla artırılmıyor diyen de çok.
Dünya, ilk kez olmasa da böylesine büyük bir riskle uzun zamandır yüz yüz gelmemişti. Bilimin ve teknolojinin böylesine geliştiği bir çağda, bu kadar aciz kalması, biraz da bu yüzden.
Veba, verem, tifo, kolera, şarbon, SARS gibi bulaşıcı hastalıklar artık çok geride kaldı diye üzerine fazla kafa yormadık. Hele hele pandemi ve sonrası hiç düşünülmedi. Ne gariptir ki hâlâ düşünülmüyor!..
Bugünün dünyasında en önemli krizlerin kökeninde hep sosyolojik sorunlar yatıyor.
Savaşlardan göçlere, hastalıklardan doğal felaketlere, kutuplaşmadan tahammülsüzlüğe hemen her konuda iletişimsizlik tavan yapmış durumda.
Karşı tarafı dinleyen, empati yapan yok. Sadece kendimiz konuşuyoruz. En doğru olan da hep bizim doğrumuz!
Saygıdan eser kalmadı. Başkalarını saygısızlıkla itham ederken, hiç farkına varmadan, bazen en büyük saygısızlıkları kendimiz yapıyoruz. Daha da acısı, bunu bir hak olarak görüyoruz.
Hatasız insan olmaz. Hemen hepimiz, büyük ya da küçük, bilerek ya da farkında olmadan hatalar yapabiliyoruz ve bu konuda tolerans bekliyoruz. Peki, aynı toleransı biz başkalarına gösterebiliyor muyuz? Karşımızdan beklediklerimizi kendimiz yapabiliyor muyuz?..
Son birkaç yüzyılda, teknolojinin öne çıkmasıyla birlikte, sosyal bilimler adeta yok edildi. Bu duruma hep birlikte seyirci kaldık.
Sosyal bilimleri tu kaka ilan edenleri alkışladık, sosyal bilimlere yönelen gençleri aşağıladık, müfredat programlarında sosyal bilimlere yönelik ne varsa ya en aza indirdik ya da hepten kaldırdık...
Ve bugün gelinen nokta, bu vurdumduymazlığımızın bir sonucu.
