Nobel dedik arkası geldi!

Hemen ardından Nobel geldi.


Zamanı geriye götürüp, başka bir şeyi dileme hakkım olsa, yine aynısını isterdim.

Çünkü ülke olarak çok gururlandık ve çok mutluyuz.

Demek ki ihtiyacımız olan buymuş.

Umarız artan bir şekilde benzeri ödüllerin devamı gelir...

Birkaç gündür, Prof. Sancar’la ilgili ne var ne yok okuyoruz, özellikle de memleket sevdasına yönelik görüşlerini ayakta alkışlıyoruz...

Cumhuriyet devri!

Aziz Sancar’la ilgili çok şeyler yazıldı, çok şeyler söylendi.

O da çok şeyler söyledi.

Söylemeye de devam edecek.

Etmeli de.

Çünkü ondan, hayatından, söylemlerinden alacağımız çok dersler var...

Mustafa Kemal’li Genç Türkiye Cumhuriyeti’nin öncelikli hedefi eğitimdi.

Sadece seçkinlere değil, herkese eğitim anlayışıyla yola çıkıldı.

O yok yıllarda bile eğitim meşalesi her köyü aydınlattı.

Rahmetli Demirelbu konuya çok dikkat çekerdi, “Cumhuriyet ve onun sağladığı eğitim olanakları olmasaydı, ben olmazdım”derdi.

Sancarda benzer sözler söylüyor.

Okuma yazma dahi bilmeyen anne babasının, 8 kardeşini nasıl okuttuğunu anlatıyor...

Evet, o yıllar öyleydi.

Bir aile için en büyük onur, çocuklarını okutmaktı.

Her şey yoktu, yoksulluk diz boyuydu ama iyi bir eğitim ve idealler vardı.

Kimilerinin dudak büktüğü o zor yıllar, kimleri yetiştirmedi ki!

Bir de son otuz, kırk yıla bakalım...

Göreceli olarak her şey çok daha iyi ama sonuç ortada.

Ne daha iyi bir eğitim var, ne vatan sevdası, ne kardeşlik ne de idealler!..

Varsa yoksa güç, para, şatafat, taraflılık ve sen-ben çekişmesi!

Ülkeyi, geleceği, gençleri, eğitimi, bilimi, gerçekten düşünen kaç kişi var ki?

Olsaydı bu hale gelir miydik!..


Yazının devamı için tıklayınız !