Kandırmak en büyük ayıptır!

Yine aynı şekilde mezunlarının Robert’e girdiğini iddia eden okulların açıkladığı sayılara baktığımızda da Robert’in kontenjanını 222 değil de en az 3 bin sanırsınız!
Hemen her konuda durum böyle ve bu yüzden, rakamların bile inandırıcılığı kalmadı.
Bir de matematik yalan söylemez derler!..
Ya da onların gözüyle bakalım.
Herkes doğru söylüyorsa, yanlış nerede!
Ha bir de sadece iddialı okulları kazanan öğrenciler açıklanıyor.
Peki, hiçbir yeri kazanamayanlar?
En önemlisi de 100 zincir okuldan mezun olanlar sanki tek okuldan mezunmuş gibi gösteriliyor.
Önce o ismi taşıyan kaç okul ve kaç mezun var, onu açıklayın ki, verdiğiniz rakamların bir inandırıcılığı olsun...
Anlayacağınız, bırakın diğer alanları, eğitimde bile kimsenin kimseye güveni kalmadı.
Güvenin olmadığı bir yerde ise tıpkı huzurun olmadığı yerde olduğu gibi gerisi teferruattır!..

Terörün panzehiri!
Eğitimde önceliklerimiz altüst oldu.
Ne iyi bir yurttaş yetiştirebiliyoruz ne de soran, sorgulayan, ayağı yere basan, özgüveni yüksek donanımlı nesiller yetiştiriyoruz.
Sevgiyi ise çoktan unuttuk.
Oysa sevmeden hiçbir şey mümkün değil.
Okulunu, öğretmenini, arkadaşını, ülkesini, ailesini, çiçeği, böceği, denizi, dağı, ovayı, kenti, teknolojiyi, doğayı ve aklınıza her ne geliyorsa onu sevmeyen nesiller yetiştirdik. 
Yetiştirmeye de devam ediyoruz. 
Oysa, sevgi her şeyin başı, sevmeyen insan, önce kendisiyle yabancılaşır ve ardından da nereye sürüklerseniz oraya gider.
Yaşanan terör olaylarına bakıyorsunuz, hepsi canice.
Yüreğinde zerre kadar sevgi olan insan bunları yapar mı?
İşte bu yüzden okullarda çocuklarımızın kafasına, yüreğine, önce sevgiyi kazıyalım. 
Sonrası, zaten kendiliğinden gelir.
Her bebek masum olarak dünyaya geliyor. 
Okula başlayıncaya kadar da iyiyi, kötüyü bilmiyor. 
Onlara sevgisizliği aşılayan biz yetişkinleriz. 
Hepsini topyekun sınavkolik hale getirdik. 
Arkadaşlarını rakip olarak gösterdik.
Bir sınavdan çıkarıp diğerine soktuk.
Morallerini, kendilerine güvenlerini, umutlarını, hayallerini, yerle bir ettik...
Sonra da başarı için her yol mubah dedik...
Geldiğimiz son nokta, sorunlar yumağı içinde kıvranan bir Türkiye.
Ve şimdi her şeyi unutup, teröre kilitlendik.
Çünkü canımız çok yandı! Yanmaya da devam ediyor.
Teröre panzehir arayanlar hiç uzağa gitmesinler, sevgi her şeyin olduğu gibi terörün de panzehiridir. 
Gelecekte tekrar aynı acıları yaşamak istemiyorsak, eğitimde birinci önceliği sevgiye ayırmalıyız ama lafla değil bunu bir yaşam biçimi haline getirerek...
Sevgiyle aşılmayacak güçlük yoktur!..

YAZININ DEVAMI İÇİN TIKLAYIN!