Niye ille de huzur?..

Güya çok önemli işlerimiz, sorunlarımız, sevinçlerimiz vardı.
Hafta sonunu keyifle geçirip, yeni haftaya umutla, heyecanla, coşkuyla girecektik!
Hepsi unutuldu gitti.
Geriye sadece acı kaldı.
Bir kez daha anladık ki ülkede huzur yoksa gerisi teferruat.
İşte bu yüzden, huzura dört elle sarılalım, kimsenin huzurumuzu kaçırmasına için vermeyelim...
Ülkemiz ne kadar huzurluysa biz de o kadar huzurluyuz.
Ülkemiz ne kadar güçlüyse biz de o kadar güçlüyüz...

Levent Kırca
Ülke kan ağlıyor.
Aylardır, hemen her gün, son üç gündür de hemen her saat yeni bir ölüm haberi geliyor.
Şehit cenazelerine bir de terör vahşeti eklendi.
Ankara’daki Barış ve Demokrasi Sevdalıları’nın ölüm kervanına dün bir de Levent Kırca eklendi.
Onunla büyüdük, onunla şenlendik, onunla öfkelendik, onunla rahatladık!
Siyasi hicvi hiç kimse onun kadar iyi yapamadı.
Protest ruhu ve tiplemeleri hiç unutulmayacak.
Hani hep söylenir ya yeri doldurulamaz diye, işte o, bunu en iyi hak edenlerden birisiydi.
Ruhu şad olsun. Demokrasi, özgürlük ve barış için o da bu yolda az mücadele vermedi.
Keşke her sanatçı onun kadar üretken, cesur, hoşgörülü ve kadirşinas olabilse...

Kan ve gözyaşı!
Huzuru yakalamak zor ama kaçırmak çok kolay.
Ve sözün bittiği noktadayız!
Herkes üzerine düşeni yapmak zorunda!
Bu hafta, okullarda, her şeyi bir kenara bırakıp, barışı, huzuru, demokrasiyi, insan haklarını, hoşgörüyü, birliği, bütünlüğü, vatan sevdasını çocuklarımıza anlatmalıyız.
Anlatmalıyız ki bugünlere yeniden dönmeyelim.
Eğer Milli Mücadele’yi okullarda öğrencilere yeterince anlatabilmiş olsaydık, bu vatanın nasıl kurulduğunu iyi öğretebilseydik, bugün yaşanan huzursuzluğun belki de zerresi olmazdı!
Hâlâ geç kalınmış değil. Bu vahşi senaryoları, daha önce de yaşadığımızı yediden yetmişe yılmadan bir kez daha anlatmalıyız ki asıl olanın huzur olduğu kafalara kazınsın, onu bozmak isteyenlere karşı, artık kenetlenmiş bir şekilde dimdik durulsun...
Yoksa ne eğitimin önemi kalır ne de geleceğin!..

YAZININ DEVAMI İÇİN TIKLAYIN!