Haymana, yani Son Kale Haymana, ordularımızın Viyana kapılarından geri çekile çekile geldiği son noktadır. Ve çok daha önemlisi Milli Mücadele’nin karargâhı ve Mustafa Kemal’in “Hattı müdafaa yoktur, sathı müdafaa vardır ve o satıh bütün vatandır” dediği yerdir. Eğer Haymana da aşılmış olsaydı, Ankara da düşecek ve yeni Türkiye Cumhuriyeti belki de daha doğmadan tarihe karışacaktı. Yani öylesine önemli bir kentimiz...
Bu gidişimde, Ankara Büyükşehir Belediye Başkanı Mansur Yavaş da muhtarlarla toplantı için oradaymış. Tesadüfün bu kadarı olur diye merak edip toplantının bir yerinde ben de girip bu sohbete kulak misafirliği yaptım. Daire başkanları ve ilgili kurum müdürleri de oradaydı. Mahalle mahalle, köy köy, sorunlar ve istekler tespit ediliyor, yapılanlar ve yapılacaklar anlatıyordu.
Büyükşehir Belediye Yasası’nı anlamak çok zor, diğer kentlerin başkanları da çok şikâyetçiydi. Yerinden yönetim yerine merkezden yönetim var ve yüzlerce kilometre uzaktaki köylerin çöpünden suyuna, kanalizasyonundan kaldırımına kadar her şey, zaten bin tane sorunları olan büyükşehir başkanlarının sırtında.
Mansur Başkan, haftada birkaç gün ilçe ilçe dolaşıp, bu sorunları dinliyor ve yapılanları yerinde inceliyormuş. Gördüğüm kadarıyla, en ücra köşedeki köylere de, sorunlarına da fazlasıyla vakıftı. Muhtarların pek çoğuna da ismiyle hitap ediyordu.
Dışarıdan biri olarak, konuşulanları dinledikçe, rakamları duydukça, içim karardı desem yalan olmaz. İstek çok, borçlar rekor seviyede, kasa tamtakır ve çok daha önemlisi belediye meclisi ayaktaki prangadan farksız!..
Salondakiler arasında sırtındaki en ağır yük onda olmasına karşın, en rahat ve gelecekten en umutlu kişi yine Başkan Yavaş’tı. Muhtarları o sakinleştiriyor, o umut dağıtıyordu.
Kanalizasyon, içme suyu, sondaj kuyuları, asfalt, bağlantı yolları, park ve bahçeler ve en önemlisi de işsizlik ana konu başlıklarıydı.
