Diplomaya, on yıllarca, her kapıyı açan altın anahtar olarak baktık. O olmadan işe girmek, kariyer yapmak, standart üstü bir yaşam kalitesi yakalamak mümkün değil dedik. Bu yüzden de her yere okullar açıktık, doğan her çocuğumuzu üniversite önüne yığdık, dersanelere altın çağını yaşattık.
Peki ne oldu?
Herkes istediği okula, istediği işe girebildi mi? İstediği hayat standardını yakalayabildi mi?
Evet demek mümkün değil.
Tam tersine çok okumanın, çok diploma sahibi olmanın ödülü işsizlik, mutsuzluk, boşuna zaman kaybı olarak görülmeye başladı.
Çünkü artık bir işe yaramaz hale geldi…
Bu noktaya geldik diye eğitimden, diplomadan vaz mı geçmeliyiz?
Asla ama ilgi ve yetenekler doğrultusunda istihdama dayalı bir eğitim modeli yaratmanın zamanı geldi de geçiyor…
Gençler artık diploma değil iş istiyor. Çünkü işsiz olmanın yarattığı sıkıntının boyutları, diplomasız olmanın verdiği üzüntüden çok daha ağır!..
Peki geleceğe yönelik hangi adımlar atmalıyız?
Gelin hafta boyunca hep birlikte bu konuya kafa yoralım…
