Devlet ve millet olarak harcamalarımızın en tepesinde eğitim geliyor. Genel bütçeden en büyük payı eğitime ayırıyoruz. Aile bütçesinde de zorunlu temel harcamalardan sonra en büyük pay yine eğitime gidiyor. Peki, o zaman neden mutlu değil de karamsarız?
Eğitime yönelik eleştiriler ve öğrencilerin memnuniyetsizliği sadece bizim değil, gelişen ve gelişmekte olan tüm ülkelerin ortak sorunu.
Dünya öylesine hızla değişiyor ki eğitim artık gençlerin gerisinde kalıyor. Onların beklentilerini karşılamıyor.
Memnuniyetsizlik oranın bu kadar yüksek olmasının nedeni biraz da bu yüzden.
Bu konuda yeni bir vizyon oluşturmanın tam zamanı ve muhtemeldir ki yeni hükümet programı ve yeni Bakanla birlikte bu yöndeki gelişmeler kamuoyu ile paylaşılacaktır...
Peki beklentiler ne yönde?
İşte bazı satır başları:
- Örneğin eğitim süresi, yatay ve dikey geçişler
- Örneğin sınav ve diploma odaklı bir eğitim mi yoksa yetkinlik kazandırma ve üretim odaklı bir eğitim mi?
- Örneğin günü kurtarmaya yönelik tek tip bir eğitim modeli mi yoksa ilgi, yetenek ve hayaller doğrultusunda ileriye dönük modüler bir eğitim sistemi mi?
- Örneğin mutluluğu, gelişmeyi ve her öğrenciyi kazanmayı esas alan bir anlayış mı yoksa elemeye ve sınavı kazanamayanları değersizleştirmeye yönelik mevcut sisteme devam mı?..
- Örneğin yeni bir atama, mülakatın kaldırılması ve kariyer sisteminin yeniden düzenlenmesi...
Benzeri başlıkların sayısı elbette çok daha fazla ve ne kadar ekleme yapılırsa yapılsın yine de eksikler kalacaktır.
20 milyon öğrencimiz, 30 milyon velimiz, bir milyondan fazla öğretmenimiz, öğretim elemanımız ve bilim insanımız var.
Bu yüzden alınacak kararlarda onlar öncelikle dinlenmeli ve beklentileri mutlaka dikkate alınmalıdır.
Peki, bu o kadar zor mu?
Kolay olmadığı kesin ama imkânsız da değil...
