İnsan olmak, yüce bir duygu. Bunu ne kadarımız hissedebiliyor, ne kadarımız hayata geçirebiliyor, ne kadarımız insan olmanın onurunu yaşıyor...
Doğayı ve yaşamı paylaştığımız tüm canlılara ne kadar saygılıyız?
İnsanları ayrıştırmak için değil, ortak değerler noktasında toplamak İçin ne kadarımız çaba gösteriyor?..
Şöyle bin tespit var ve katılmamak elde değil:
“İnsanlar, aptallara göre, ırk, cinsiyet, milliyet, yaş, statü, renk, din ve dil başta olmak üzere 8’den fazla kategoriye ayrılıyor. Oysa insanlar sadece ikiye ayrılır: İyi insanlar, kötü insanlar!”
Dünyanın her yerinde, okullarda öğrencilere, keşke her şeyden önce insan olmayı ve doğaya saygıyı öğrenebilsek. Gerisi zaten gelecektir.
“Doğru insan olsun, gerisi önemli değil” cümlesini çok duyarız.
Önemli bir tespit.
Peki “doğru insan” kavramından ne anlıyoruz?
Bu da kişiden kişiye ya da çıkar hesaplarına göre değişir mi?
İşte İnsan Hakları Beyannamesi bir anlamda bu kavram karışıklığını ortadan kaldırıyor.
Dünyanın neresinde olursa olsun, insanlara aynı pencereden bakıyor…
Uzak ya da yakın, diğer insanlardan beklentilerimiz neyse, onları önce kendimiz yerine getirelim. Sonra da bilmiyorlarsa öğretelim, farkında değillerde hatırlatalım...
