Eğitim konusunda ne kadar ciddiyiz? Şikayetlerimizde ne kadar samimiyiz? Daha da önemlisi sorunların çözülmesi konusunda ne kadar istekliyiz? Her şeyden önce kendimizi bu konularda sorgulamamalıyız. Doğru olan aranırsa mutlaka bulunur!..
Sınav odaklı eğitimden, ilgi, yetenek ve isteğe dayalı üretim odaklı bir eğitime yönelmeyi istiyor muyuz, istemiyor muyuz?
Kendimizi, önce bu konuda sorgulamalıyız.
Çocuğumuz ille de doktor, mühendis, öğretmen, hakim mi olsun istiyoruz yoksa ilgisi, kabiliyeti, beklentileri ne ise o yönde ilerlesin, yeter ki mutlu olsun mu diyoruz?
Demekle de kalmayıp o yöne onu özgür bırakıyor muyuz?
Sınavlara 2,3 yıl hazırlanıp, tercihlere sadece iki, üç gün ayırmaktan vazgeçip, meslekleri
yeterince araştırıyor muyuz, çocuğumuzun istekleri ve ülke gerçekleriyle ne kadar örtüşüyor?
Gelecekte her şeyin çok farklı olacağının farkında mıyız?
Çocuklarımızın ya da kendi geleceğimize yön verirken önceliklerimiz ne olacak?
Para mı, huzur mu, refah mı yoksa farklı seçenekler mi?
Bunları yeterince sorguluyor muyuz?
Çocuklarımız bir fikir ortaya attığında “sen sus otur, dinle, söz büyüğün”, “her defasında yeni bir icat çıkarma” demeye devam mı ediyoruz, yoksa onları dinlemeyi, yönlendirmeyi öğrendik mi?
Mutsuz öğretmenin mutlu öğrenci yetiştiremeyeceğinin farkına vardık mı?..
Sınıfa girdiğinde her şeyi unutan eğitime ve öğrencilerine odaklanan öğretmenler yetiştirebildik mi?
Öğretmen yetiştirme sistemi ve KPSS’nin öğretmenlerimizi mesleklerine ne kadar soğuttuğunun farkında mıyız? O yetmezmiş gibi yeni getirilen sınav dayatmasının bir işe yaracağına inanıyor muyuz?..
Eğitime ayrılan kaynakların en iyi şekilde değerlendirildiğini söyleyebilir miyiz?
Sandık başına giderken, oyunuzun rengini belirlerken eğitimi ve çocuklarınızın geleceğini
düşündüğünüz oluyor mu?..
Zor sorular ama cevabını bulmak zorundayız. Yoksa daha iyi eğitim, daha iyi bir gelecek
demekle her şey yoluna girmiyor.
Devam edeceğiz...
