Ziya Hoca’dan sonra çok şey değişti. Örneğin o uzaktan eğitimde kararlıydı. Bıktırıcı noktalara gelse de yararlarını anlata anlata bitiremiyordu. Pandemi süreci sona erse de hibrit eğitimin bir şekilde devam edeceği konuşuluyordu. Peki ya şimdi?..
MEB o dönemde önce, “ Salgın bitse de uzaktan eğitim kalıcı olacak” açıklaması yaptı.
Yoğun tıpkı gelince, “Yüz yüze eğitimin yerini hiçbir şey tutmaz. Bugün olduğu gibi gelecekte de vazgeçilmezimizdir. Hibrit model, ihtiyaç halinde tamamlayıcı olacaktır” denildi.
Daha sonra da “Müfredatın yüzde 20’si uzaktan olacak” şeklinde farklı bir açılım getirerek, tartışmayı devam ettirdi...
Şu anda ise uzaktan eğitime yönelik çalışmalar hangi düzeyde bilen yok.
Devam ediyorsa, o çok büyük “başarılar(!)” artık paylaşılmıyor, bittiyse de daha önceki açıklamalar neyin nesiydi?
Dahası onca yatırım, onca emek boşa mı gitti?..
Görünen o ki, uzaktan eğitim, o dönemde Ankara’da birilerinin hoşuna gitti ve ısrarla devam ettirilmek isteniyordu. Şimdi ise olaya farklı bir pencereden bakılıyor.
Hemen her konuda bir uçtan diğer uca gitmeye bayılıyoruz. Bazen iyi de oluyor ama eğitim gibi alışılması ve hazmı zor konularda daha özenli olmakta sonsuz yarar var...
Uzaktan eğitim savunanlar ile karşı çıkanların gerekçelerini, öğrenci, öğretmen, veli ve özellikle de hazırlayanlara neler kazandırdığını, neler kaybettirdiğini ayrıntılı bir şekilde analiz etmenin hiçbir zararı olmaz. Tam aksine, yarın olur da benzeri bir durumla karşılaşırsak çok daha hazırlıklı olmamıza katkı sağlar...
Tecrübe, bilgi birikimi ve özellikle de sürdürülebilirlik gibi kavramları ne olur artık ciddiye alalım...
