Belediye başkanları ise liderlere odaklanmış durumdalar. Liderlerini memnun etsinler, aday gösterilsinler, gerisinin önemi yok…
İş icabı çok yer geziyoruz. Ülkeyi bir uçtan, diğerine defalarca turladık. İşte, ‘Kent gibi kent’ diyebileceğimiz, maalesef, tek bir kentimiz bile yok.
Hemen hepsi, beton yığınına dönüşmüş durumda, tarihe, kültüre, doğaya, temizliğe, estetiğe, yaşam kalitesine önem vereni arasanız da bulamazsınız.
Bu da bize şunu gösteriyor ki, mevcut sistemle, kentleri korumamız ve kentleri yönetenleri, o kentte yaşayanların hizmetkârı durumuna getirmemiz mümkün değil.
Yerel seçimlerin üzerinden çok az zaman geçtiği için hafızalarımız henüz taze. Nerede yaşıyor olursanız olun, geriye dönüp bir bakın. Seçimlerde kentlerin hangi sorunu dile geldi, hangisine, hangi çare üretildi?..
Varsa, yoksa genel politika ve didişme. Kentler viran olmuş, kimin umurunda ki!..
Peki, kentlerin bu hale gelmesinde seçmen olarak, bizlerin de payı yok mu? Fazlasıyla var.
Çünkü, yerel seçimlere de, hep genel seçim gözüyle baktık!..
Çare nedir?
Kentleri, kurtarmanın yolu, kentsel kültürün yaratılması ve aidiyet duygusundan geçiyor. Bunu gerçekleştirmeden ve taşın altına el koymadan, kentsel yozlaşmayı önlememiz mümkün değil.
Vali, kaymakam ve belediye başkanlarından çok daha güçlü organların kurulması gerekiyor.
Özel idareler, belediye meclisleri, kent konseyleri, sanayi ve ticaret oraları, tarih ve tabiat kurulları ile diğer sivil toplum örgütleri var ya, daha ne istiyorsun diyenler mutlaka çıkacaktır.
Hepimiz de çok iyi biliyoruz ki, onların bakış açıları da, kentleri yönetenlerden farklı değil.
Onların koltuk sevdası da, kentin dokusundan çok daha önemli.
