Görünen o ki eğitimdeki eksiklerin, sınavdaki zor soruların, açıkta kalan öğrencilerin, okul yüzü görmeyen öğrencilerin, ataması yapılmayan öğretmenlerin kabahatlisi Ankara değil bizmişiz. Eğitime birilerimiz şaşı bakıyor ama hangimiz? Ankara mı biz mi?
Eğitimde sancılar varmış ama sorun yokmuş.
Yeni öğretim yılına da fazlasıyla hazırmışız.
4+4+4 de gayet iyi gidiyor, isteyen de istediği üniversite girebiliyormuş.
Yurt ve burs sorunu olduğunu iddia edenler haksızlık ediyor, öğrenim ücretlerini abartılı bulanlar niye o zaman çocuğunu koleje gönderiyormuş?
En önemlisi de eğitimin genelinde çarklar tıkır tıkır işliyormuş...
Peki ya içerik, hedefler ve memnuniyet oranları?
Örneğin bu yıl anaokulundan üniversiteye 4 milyona yakın öğrenci yeni bir okula, yeni bir başlangıç yapacak?
Peki şu ana kadar kaçı hayaline kavuştu, kaçı gidecek bir okul bulma şansına sahip oldu?
Daha da önemlisi yılda 200 bin test çözerek mutlu sona erişenlerin yani en iyi liselerden, üniversitelerden mezun olanların ne kadarı aradığını buldu?
Eğitimi iyi insan, iyi yurttaş, mutlu öğrenci eksenine oturmadığımız sürece işsizler, mutsuzlar, aradığını bulamayanlar kervanına daha pek çok gencimizi katarız.
Eğitim öğretim her şeyden önce yaşam odaklı olmalı ki, kişinin hayata tutunabilmesine, yaşam kalitesini artırmasına katkıda bulunmalı.
Eğitim saygı odaklı olmalı ki doğaya, birbirimize, alınterine, doğruya, güzele, üretene saygı gösterelim.
Eğitim ulaşılabilir ve adil olmalı ki herkes yararlanabilin, herkes eşit koşullarda gücünü, yeteneğini gösterebilsin...
İlgi, yetenek, beceri ve hayalleri dikkate alan bireysel eğitim modelleri geliştirilmeli, mezunların eğitim aldıkları alanda çalışacağı düzenlemeler yapılmalıdır.
İstihdam odaklı olmayan eğitim sistemlerinin hiçbir işe yaramadığını acı örneklerle gördük, görmeye de devam ediyoruz.
Ne olur artık ötelediğimiz, görmezden geldiğimiz hatalardan ders alalım, eğitimi dar kalıplardan kurtaralım, 100. Yılı, 10. yıl heyecanı ile tamamlayalım...
