Devlet bütçesineden ek büyük pay yıllardır eğitime ayrılıyor.
Aile bütçesinden eğitime ayrılan pay ve okul sayımız da dünden daha az değil.
Peki o zaman sorun nerede?
Daha da önemlisi, eğitimde çıtayı hasıl yükseltir, çocuklarımızı, öğretmenlerimizi ve velilerimizi daha mutlu hale nasıl getirebiliriz?
Minik dokunuşlarla mucizeler yaratmak elbette mümkün.
Yeter ki isteyelim yeter ki popüler olanı değil, doğru olanı hedefleyelim ve en önemlisi de sınav bataklığından ve umut tacirlerden kurtulma konusunda kararlı olalım, kaynaklarımızı doğru kullanalım.
Sınav sektörüne ve okul servislerine harcanan parayı, eğitin kalitesini yükseltmek için harcasak, emin olun en yakın okullar, o en uzaktaki okullardan daha iyi olur.
Yine ayrı şekilde, sınav ve diploma odaklı eğitim yerine doğru yönlendirme ile ilgi, yetenek, istek ve istihdama yönelik bir kariyer planlaması yapılsa hem ülkemiz hem de gençler için daha memnuniyet verici sonuçlar elde edilebilir.
Okulların arsa tahsisi, bakım, onarım ve cari harcamaları ile ulaşım harcamaları yerel yönetimler ve TOKİ tarafından karşılansa MEB’in ve öğretmenlerimizin sırtındaki yük azaltılmış olur.
Öğretmen atamaları isteğe bağlı olmalı, becayiş yeniden getirilmeli, yeral yönetimler en iyi okulların kendi ilçelerinde olması için yarış içerine girmeli ve en iyi öğretmenleri kendi ilçelerine çekmek için başta lojman desteği olmak üzere her türlü olanağı seferber etmeliler.
Aileler de seçim zamanı geldiğinde oylarının rengini diğer çok önemli soruların yanı sıra mahalle ya da ilçedeki en iyi okullara göre belirler ya da bu yönde hareket ederse, yakın çevrede gidecek okul bulamama sorunu kendiliğinden çözülür.
Amaç ille de hizmetse, eğitime ve burslara destekten daha iyi hizmet şekli zor bulunur.
Genel seçimlerde göremediğimiz bu yöndeki bir yarışa, umarız,
hem partiler hem de seçmenler nezdinde, yerel seçimlerde şahit oluruz.
Seçmen isterse, siyaset mutlaka çözüm üretir!
Nazlı nazlı aksa da, su akar yolunu bulur.
