Yapılan devasa işleri, kat edilen devasa yolları, başarılı olunan onca dersi görmeyip yapılamayan, ters giden ya da başarısız olunun mini minnacık ayrıntılara takılıp kalıyoruz. Bu da bizi mutsuz etmeye yetiyor da artıyor. Peki doğru olan ne?..
Artıları ve eksileri asla birbirine karıştırmamak gerekir.
Başarısız olunan dersler kadar başarı olanları da dikkate almak ve öğrenciye onore etmek daha motive edici olabilir.
Kaybedildiğinde ya da başarısız olunduğundaki üzülme katsayısı ile hedefe ulaşıldığındaki sevinç aynı oranda olmalıdır.
Kederde bonkör, sevinçte cimriyiz.
İyilik için tek kelimeyi çok görür kötülük İçin onlarca kelime saydırınınız.
Şarkılarımız hep hüzünlü, sohbet konularımız hep negatif, senaryolarımız hep kötü sonla bitiyor. Pozitif temennilerimiz abartılı bulunur ama negatif olanlarda sınır tanımayız. Kin ve öfkeyle beslenir, sükunetin, toleransın, pozitif temennilerin kişiyi bozacağına inanırız.
Sevinecek, kahkaha atacak, kutlayacak tek neden bile bulmakta zorlanırken, üzülmek için gerekçe aramayız çünkü her şey zaten berbattır!..
Gülmemize bile, “çok gülersek, çok ağlarız” diye sınır koyarız ama ağlarken dur durak bilmeyiz.
Eğitimden başlayarak fabrika ayarlarımıza yeniden dönmeliyiz ve hedef her koşulda huzur, mutluluk ve olabildiğince başarı haline gelmelidir.
“Hayal dünyasında, yaşayarak kendimizi kandırmanın bir alemi yok” diyenler çıkacak ve böyle bir dünyanın olmadığı ısrarla vurgulayacaktır.
