Yüz binence öğrenci bugün ilk kez okullu oluyor. Öğretmenle, önlükle, kitapla, defterle, kalem, silgiyle, karatahtayla, İstiklal Marşı, Atatürk ve daha pek çok şeyle ilk kez tanışacaklar. On binlerce öğretmenimiz de bugün ilk kez öğrencileriyle buluşuyor.
Geçen haftaki uyum sınıflarına gidenler de oldu, gitmeyenler de. O bir alıştırmaydı.
Bugün ilk kez uzun bir süre anne-babalarından ve evlerinden ayrı kalacaklar.
Öğrenci olmanın heyacanını, şaşkınlığını, hazzını, tedirginliğini yaşayacaklar.
O birkaç saat ya da akşama kadar sürecek o ilk gün, sanki hiç bitmeyecekmiş gibi gelecek onlara.
İlle de “annemi, babamı isterim” diye ağlayanlar, en çok da karnı ağrıyanlar olacak.
Daha ilk günden hemen okuma yazma öğrenmek isteyenler gibi ille de oyun oynamak istiyoruz diye dayatanların, tuvalete gitmek isteyenlerin elleri havadan hiç inmeyecek.
Tecrübeli öğretmenlerimiz yılların birikimiyle ne yapacaklarını fazlasıyla biliyorlar.
Peki ya göreve yeni başlayan öğretmenler?
Onların da okula yeni başlayan öğrencilerden hiç bir farklı olmayacak.
Özellikle kalabalık sınıflar ve kırsalda tek öğretmen olarak göreve başlayanların.
Öğrenci acemi, onlar acemi, tam bir telaş yaşanır.
Öğretmen keyifliyse ilk gün telaşı keyfe dönüşür. Yok eğer panikte ise curcunayla birlikte ilk gün kâbusu yaşanır ve bir ömür boyu hiç unutulmaz.
Okul yöneticilerinin ve anne-babaların, önümüzdeki bir taç hafta göreve yeni başlayan öğretmenlerimize her yönüyle yardımcı olmalarında sonsuz yarar var.
Pek çoğu, bunu istemez gibi görünse de yardım teklifinizi geri çevirmeyecektir...
Peki ya siz, okula başladığınız ilk günü hatırlıyor musunuz?
Ya ilk okulunuzu, ilk öğretmeninizi, ilk sıra arkadaşınızı, ilk öğrendiğiniz harfi, ilk şarkıyı, ilk İstiklal Marşı’nı, ilk hafta sonunu, ilk kurdeleyi, ilk önlüğünüzü, ilk cep harçlığınızı, ilk aferini, ilk dayağı, ilk sözlüyü, ilk zayıfı, ilk kopyayı ve daha sonsuz sayıdaki ilklerinizi?..
Askerlik anıları gibi okullardaki ilkler de hiç unutulmaz.
İşte bu yüzden biz yetişkinlere bugün çok büyük görevler düşüyor.
Bugün gerçek anlamda ilk kez okulla tanışacak miniklerin ilkleri, bizim ilklerimizden hem çok daha zengin hem de çok daha keyifli olsun.
Onlar da yarın, bugünleri hatırlarken, yüzlerine gülümseme, yüreklerine özlem dolsun.
Bu ilk gün, “ne gündü o gün” diye hayıflanacakları bir gün değil, “o günü yeniden yaşamak için neler vermezdim” diye mazinin derinliklerinde mutluluk yolculuğuna çıkacakları bir gün olsun.
Her şey öylesine değişti ki, anılar da çok farklı olacak.
Bizler nasıl ki bizden önceki nesillerin anlattıklarını ağzımız açık dinliyorsak onlar da bizim anlattıklarımızı hayret dolu bakışlarla izleyecekler.
Sobayı görmeyen öğrencilere sobayı, kesekâğıdından yapılan defterleri görmeyen çocuklara dünün Türkiye’sini anlatmak mümkün değil.
“Ekmek yoksa niye pasta yeyin” diyen Fransız kraliçesine olduğu gibi bugünün çocuklarına da, ne dünü anlatabiliriz ne de son yıllardaki teknolojideki inanılmaz değişimi.
Ne tek kanallı siyah beyaz televizyonun verdiği keyfi paylaşabiliriz onlarla ne de bizim çocukluğumuzda bırakın interneti ve cep telefonunu, her evde telefon bile yoktu gerçeğini anlatabiliriz.
Eskiden her okulda tek telefon vardı. O da müdürün odasında ve ankesörlü.
Bugün okullara girişte toplanacak olan cep telefonlarına dikkat edin, eminim ki dağ gibi yığınlar oluşacak.
Dünün velileri de çok farklıydı. Öğretmenleri de. Eskiye özlem sanki biraz da o yüzden.
Veliler, daha ilk günden canları, ciğerleri çocuklarını “eti senin, kemiği benim” diye öğretmene teslim eder, onlar da fiske vurmaktan imtina ederlerdi.
Şimdiki veliler ise çok farklı. “Çocuğuma yan bakarsan yandın” diye söze başlıyorlar.
Öyle bir öğretmen yetiştirme, atama ve kariyer sistemimiz var ki, genç öğretmenlere ne idealizm aşılayabiliyoruz ne de onlarda heyecan ve sabır bırakıyoruz...
Eğitimde dünden bugüne çok şey değişti. Değişmeyen tek şey ise ilk gün heyecanı.
Başta bugün okula başlayacak mirikler olmak üzere tüm öğrencilerimize muhteşem bir gelecek, öğretmen ve velilerimize de huzurlu bir öğretim yılı diliyoruz...
